Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever naar het verleden terugkeren en je voorouders ontmoeten, of naar de toekomst gaan en je achter-achterkleinkinderen ontmoeten?
Mja, hoe graag ik ook mijn toekomstige achter-achterkleinkinderen zou ontmoeten (ik hoop wel dat ik mijn achterkleinkinderen ooit nog ga mogen begroeten), ik heb geen zin om naar de toekomst te gaan. Het zegt me niet veel. Al helemaal met de huidige klimaatproblematiek die momenteel vlijtig ontkend wordt, god weet wat ik dan zou aantreffen.
Laat mij maar naar het verleden gaan, en mijn voorouders ontmoeten. Geen idee of die mensen zo lief gaan zijn, of zo fantastisch, maar ik wil wél terug naar het verleden, zien en meemaken hoe het toen allemaal was. Dat fascineert me.
Maar alleen op voorwaarde dat ik op eigen initiatief terug mag naar het heden, danku.
En jij? Wil jij back to the future of future to the back?
Ik zou vooral heel graag naar de toekomst gaan. Zien wat de wereld en oa het nageslacht ervan gebakken heeft. Hoe de wereld is geëvolueerd nu de vooruitgang geen grenzen meer kent.
Misschien omdat het verleden meer gekend is via de geschiedenis en de toekomst één groot vraagteken is en ik vooral nieuwsgierig ben?
Maar we houden het veilig, ook ik wil intijds kunnen terugkeren. Wat een illusie. .
Inderdaad, onmogelijke vragen met onzinnige antwoorden. Maar wel interessant 🙂
Als ik op bepaalde plaatsen ben, ben ik geïntrigeerd hoe het daar vroeger moet geweest zijn. Misschien ben ik meer geïnteresseerd in hoe de mensen leefden dan de mensen die toen leefden 🙂
Hoe de mensen vroeger leefden boeit me wel. En terug mijn ouders en grootouders een knuffel geven nog meer. Maar toch blijft de toekomst van deze snel veranderende wereld me vooral intrigeren.
Liever naar de toekomst en zien hoe mijn kleinkinderen het maken. Het verleden is geleefd, de toekomst nog niet. Hoe graag ik die mensen zou ontmoeten maar heb ze nooit gekend mijn grootouders. Alleen voor mijn broer en ouders zou ik nog terug gaan.
Ik denk dat ik eigenlijk meer geïnteresseerd ben in hoe de mensen vroeger leefden, dan in de mensen zelf, vandaar mijn fascinatie om terug te keren naar het verleden. Maar de toekomst, zien hoe onze nakomelingen eruitzien… het is ook intrigerend.
In mijn jeugd leefden wij nog primitief en om terug te keren naar dat katholieke leven, neen. Maar het interesseert mij wel hoor. Heb een stamboom van de families en probeer ook meer te weten hoe en waar ze leefden, wijk, straat. Als toekijken mag en niet meeleven 😀
Ja, kijk, je vat het een beetje samen hoe ik het ook zou willen 🙂
Met een open retourtje, zodat we zelf kunnen beslissen wanneer we terug gaan 🙂
👍
Het heden is voor mij goed genoeg, dag per dag. Maar als ik moet kiezen, dan zeker niet naar het verleden. Wat voorbij is, is voorbij.
Myriam is haar altijd nuchtere zelve 🙂 (compliment hè, geen negatieve opmerking)
Ik kijk niet meer te veel vooruit. Je kan het leven toch niet sturen. En achteruit is voorgoed voorbij.
Dat is in feite een zinloze vraag, want geen van beide is mogelijk.
Ik zou graag naar het verleden gaan om mijn (groot)ouders terug te zien, want in mijn huidige levensfase zou ik hen graag één en ander vragen, maar even benieuwd ben ik naar de toekomst van mijn nageslacht. Beide opties dus, graag :).
Ja, zinloze vragen met onzinnige antwoorden. Wat het voor mij leuk maakt. Nadenken over dingen die toch niet kunnen.
Ik zou nog wel eens een knuffel willen van mijn grootmoeder 🙂 En zo’n achter-achter-kleinkind knuffelen 🙂 Maar als ik moet kiezen, kies ik voor het verleden.
Tja eigenlijk vind ik het best om van deze dag te genieten.
Mocht het bestaan dan alleen om mijn grootouders te ontmoeten ik heb maar 1 Oma mogen leren kennen, mijn andere Oma en twee Opa’s te jong gestorven. Twee hadden met de Oorlog te maken en de ander is in het verre Oosten door ziekte overleden.
Hun had ik graag ook leren kennen. De tijd waarin zij leefde weer niet, gezien de Oorlogen en streng politiek/gelovig klimaat.
Het is een onmogelijke vraag, en ja, we leven best in het nu. Maar het is wel een leuke denkoefening.
Dat is waar 🙂
Dan kies ik toch voor de (tijdelijke) stap naar de ongewisse toekomst.
De zware omstandigheden waaronder mijn voorouders hier in deze contreien hebben geleefd staat me niet aan.
Kan ik me inbeelden.
Lastig lastig ik zou liefst beide willen: eerst een uitstapje in de jeugd van mijn vader (heb helaas nooit kunnen zien waar hij opgegroeid is (de boerderij van mijn opa en oma) ook zou komijn oma willen ontmoeten omdat mijn vader zei dat ik zo op haar lijk.
En dan met een reuzensprong de toekomst in om het nageslacht te ontmoeten
Lijkt mij fantastisch om mijn achterachterkleonkibderen en hun wereld (hopelijk in goede staat) te zien
Maar ja we hebben geen keuze en moeten het doen met het heden. Hetgeen natuurlijk helemaal zo slecht niet is
Het is wel leuk om er eens over na te denken hè? Want op zich is het inderdaad een onzinnige vraag.
Ik zou allebei wel willen. Zien hoe mijn grootouders bijvoorbeeld leefden als kind, ze kwamen uit gezinnen van 12 en 14 kinderen. De toekomst ook om te zien of er toch ooit een beslissing kwam die de opwarming van de aarde gestopt heeft en of mijn nageslacht een mooi leven heeft en ik nog iets herken vanuit mijn genen…..Maar ik moet wel terug kunnen, ja.
Vind ik een mooi antwoord 🙂
Inderdaad onmogelijke vragen omdat er gewoon geen uitvoering mogelijk is. Het verleden zou ik voor enige tijd wel leuk vinden, m’n grootouders zien die ik nooit gekend heb en m’n ouder zien toen ze jong waren. M’n achterkleinkinderen ken ik al en het is zelfs niet onmogelijk dat ik nog achter-achterkleinkind tegenkom, niet héél waarschijnlijk maar niet onmogelijk. maar of ik dan nog zou willen leven betwijfel ik.
Ik vind het wel leuk om eens na te denken over zo’n onmogelijke vragen. Een denkoefening zonder dat er praktijk aan te pas komt.
Doe maar het verleden, mijn mama nog eens knuffelen, ik zou er goud voor geven.
De toekomst? Neen, dank je feestelijk, om te zien dat er iemand ongeneeslijk ziek wordt ofzo… 😞.
Ook waar. Die knuffel, dat klinkt zo aantrekkelijk hè.
Ik heb al moeite genoeg met het heden. Een tocht naar verleden of toekomst zou ik zwaar vinden omdat je het verleden niet kunt veranderen ook al zou ik misschien meer begrijpen van hen die toen leefden. Een tocht naar de toekomst vind ik heel beangstigend nu met de klimaatverandering, de problematiek van rijk en arm en alle oorlogen en de migratie die daardoor ontstaat.
Dat laatste vind ik dus ook hè. Het is zo’n onzeker wereldbeeld… aan het verleden kunnen we niets veranderen maar inderdaad, we zouden wel beter begrijpen.
Ik kies het verleden. Heel benieuwd naar mijn voorouders, ik heb veel vragen voor hen.
De toekomst … vraag me niet waarom maar dat boeit me minder.
Zelfde gevoel hier.
Ik zou beiden niet willen. Niet terug naar mijn voorouders, maar ook niet naar de toekomst. Laat mij me maar druk maken om de dag van vandaag, daar heb ik al meer dan genoeg aan.
Maar als je *moet* kiezen?
Ik weet het, het is onzinnig, want het kan niet (en het hoeft dus ook niet), maar ik vind de denkoefening wel leuk.
ik zou het maar houden zoals het is
en morgen zien we wel
Leef in het moment, is de mooiste raad.
geen van beiden is de beste optie wat mij betreft… gewoon op het gemakkie voortkabbelen tot het eindpunt in het onbekende…
Ik zal geen achterkleinkinderen hebben, dus de keuze is snel gemaakt. Mijn grootouders terugzien en zelfs de generaties voordien, waarover ik zo goed als niets weet, dat zou ik interessant vinden
Juist, eigenlijk is die vraag niet breed genoeg. Had ik niet bij nagedacht. Maar ik neem ze ook maar over.
Geen van beiden, als ik heel eerlijk mag zijn. Dat is ook niet realistisch en onmogelijk. We hebben het te nemen zoals het komt. Dat is de enige optie lijkt me.
Nee, natuurlijk is het niet mogelijk. Maar ik vind het wel leuk om zo eens over die onmogelijke vragen na te denken / te filosoferen.
oh spontaan zou ik zeggen dat ik vooral wil zien of ik kleinkinderen en achterkleinkinderen krijg en hoe het met hen gaat. Maar omdat dat de grote onbekende is (en jij brengt daar zoiets op met klimaatveranderingen, ik denk ook aan oorlogen die daaruit gaan voortkomen enz enz), is het wel ook beangstigend. Wat als het helemaal niet goed met hen gaat.
Dan is het wat veiliger om naar het verleden te gaan want je weet wel al hoe het afloopt.
Ja, inderdaad, naar de toekomst gaan lijkt echt wel beangstigend. Het verleden is veiliger.