Afgelopen winter had ik hier een reeks van 37 vriendenboekjes, een reeks gastblogs waar ik enorm van genoten heb, en jullie ook. Tijdens diezelfde winter vond ik op zolder mijn oude vriendenboekjes terug. Een poëzie, zoals we dat hier noem(d)en. Vandaag foto’s van het tweede boekje.
Het werd dit boekje omdat mijn zussen en mijn ma vonden dat het meisje op de omslag er uitzag zoals ik.
Als eerste een tekening van mijn ma. Er was toch wel een voorkeur voor minimalisme.
Mijn oudste zus Kristien maakte een portret van onze familie zoals ze er toen uitzag. Zijzelf maakte de foto, Hilde trok aan mijn haar, er waren mijn ma en pa (hoewel ik mijn ma nooit met een dergelijke handtas gezien heb), en onze kanarie. Links onderaan staat Luk, lief van Kristien. Waarom ze me hier An noemde, ontgaat me compleet.
Een zeldzame tekening van mijn vader.
Zonder naam, maar ik weet wel dat deze van mijn zus Hilde is.
Nog een paar tekeningen van vriendinnetjes. Die ik me zelfs herinner, ha. Katty was een meisje bij wie ik thuis ook een paar keer over de vloer geweest ben, ik ben er ook eens blijven slapen. Boven een slagerij (van haar ouders) aan een grote weg, ik weet nog waar, en ik herinner me nog dat het straatlicht vlak aan hun huis hing en de hele nacht in de slaapkamer naar binnen scheen.
Van Frederika, meer een klasgenootje dan een vriendinnetje, met een verhaaltje waarin meer fantasie te vinden valt dan in de tekening.
Van mijn buurmeisje en vriendinnetje Inge. Met een schattig versje en het typische vergeet mij niet in de hoeken.
Zo schoon, al die herinneringen.
Ja hè. Zoveel dat terugkomt als ik die boekjes bekijk.
Even terug leven in de kindertijd! Zalig!
Nostalgie kan echt wel heerlijk zijn hè 🙂
Bijzonder ook de tekeningen. Hierin laten ze ook veel van zichzelf zien. Erg mooi gedaan. In mijn 2 albums zitten ook veel plaatjes en rare versjes. Daarom liet ik niet iedereen in mijn beste album schrijven.
Ja, het was altijd echt wel moeilijk om het mooi te houden. Vele tekeningen in mijn boekjes zijn verprutst door met stift op het dunne papier te kleuren. Ach ja…
Heerlijk, die ‘kunstwerkjes’. Misschien moet ik ook eens een selectie brengen van de mijne…
Doen. Altijd leuk om te delen 🙂
Vooral de door je gezinsleden gemaakte tekeningen lijken me een mooi en rijk bezit. Van mijn ouders heb ik zelfs nog nooit een tekening gezien. 🙂
Ja, dat vind ik ook echt wel. Die boekjes doe ik niet weg 🙂
Bij ons stond er bij elke tekening in poëziealbums “Tip, tap, top, de datum staat erop”, gevolgd door de datum waarop de tekening werd gemaakt. Zulks was een absolute conditio sine qua non tijdens mijn lagereschooltijd.
Ach, waar zijn de jaren van weleer?
Er waren zo van die vaste klassiekers hè. En het versje “bloemen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap blijft altijd bestaan” was nog zo’n klassieker 🙂
Een mens wordt er een beetje weemoedig van.
Wonderlijk hoe goed iedereen kon tekenen. Oke, de giraffe van je vader is iets uit proporties maar ik zie toch dat het een giraffe is.
Vooral mijn oudste zus kon erg goed tekenen. De tekening van volgende week toont dat nog veel meer. Mijn vader zijn talent was iets beperkter 🙂
Bij mij staat er heel vaak ’tip top, de datum staat op zijn kop’ bij de tekeningen in mijn boekje 🙂
Ja, dat was ook zo’n klassiekertje hè 🙂
Oh heerlijk nostalgie ten top. Om te koesteren hé.
Zeker weten. Ik heb al enorm veel weg gedaan, maar deze blijven 🙂
Oh zo leuk, ik heb ze ook nog.
Ja leuk hè 🙂 Volgende week nog een derde en laatste!
Zo’n leuke herinneringen. Die tekening van de familie is echt mooi gedaan.
Nu wil ik mijn poëzieboekje toch ook terugvinden. Ik vrees dat het al in een verhuisdoos zit… Een dezer dagen ga ik op zoek.
Mijn oudste zus was echt wel het tekentalent van de familie, dat zal je volgende week nog wel zien.
Succes met de zoektocht, ik hoop dat je het vindt!
Zo mooi om nog eens bij stil te kunnen staan. Ik vind alles ook verrassend goed getekend, is dat eigen aan die tijd? 😀
Hahaha 🙂 Er zat wel enig talent bij ons in de familie, en de meesten deden wel hun best om er iets moois van te maken 🙂