Fietspijn

Via Fietsbult en Critical Mass Gent en andere kanalen werd ik geattendeerd op de uitzending van Make Belgium Great Again over fietsveiligheid in België. Ik keek vanmorgen in uitgesteld relais. En ik schoot vol. En het schoot me te boven.

Ik vraag me af hoe je als rechtgeaard politicus ’s morgens nog in de spiegel kan kijken zonder beschaamd weg te kijken.

Hoe kan je over die fietspaden rijden en nog beweren dat er voldoende gedaan wordt?

Hoe kan je lullen over 500 miljoen euro, en toch maar 300 miljoen euro in de begroting inschrijven?

Hoe kan je, HOE KAN JE?, het koudweg laten gebeuren dat er een kind of jongere (of oudere, godverdomme, het maakt toch niet uit) doodgereden wordt, op een kruispunt waar flagrant de ene na de andere verkeersovertreding gebeurt, en de boel zo laten? En er een paar jaar later opnieuw een mens zien verongelukken, en de situatie gewoon blauw-blauw laten?

Hoe kan je leven met het feit dat mensen alle dagen op een kruispunt moeten passeren waar hun kind verongelukt is, terwijl er niets, maar dan ook niets aan gedaan wordt?

Hoe word je niet gillend gek door je te blijven verstoppen achter regeltjes en procedures en budgetten en verantwoordelijkheden?

Hoe kan je je blijven wegsteken achter “die weg is onze verantwoordelijkheid niet”?

Hoe kan je blijven lullen over “Dé Fietser” terwijl “Dé Fietser” godverdomme niet bestáát? Dé Fietser, dat is mijn kind. Dat is mijn kleindochter. Dat is mijn zus. Dat is mijn schoonbroer. Dat is mijn echtgenoot. Dat is mijn vriendin.

Dé Fietser, dat is uw kind. Dat is uw kleinzoon. Dat is uw broer. Dat is uw schoonzus. Dat is uw echtgenote. Dat is uw vriend.

Dé Fietser, dat is geen containerbegrip waarachter je je kan verschuilen. Dat is een mens, van vlees en bloed, zoals jij en ik. Een mens die door iemand graag gezien wordt. Die mensen achterlaat als hij verongelukt. Een lief, een man, een vrouw, kinderen, ouders, broers, zusters, vrienden.

Probeer u eens bij die 48 personen gezichten voor te stellen. Mensen. Bij al die witte fietsen.

En och, kom mij niet af met fietsers die ook overtredingen begaan. Natuurlijk begaan fietsers ook overtredingen. Ze zijn niet heiliger dan de paus. En ze hoeven ook niet heiliger te zijn dan de automobilist. Ze moeten opletten ja, en ze moeten met licht rijden, en ze moeten zich aan de regels houden, en ze moeten geen gevaarlijke toeren uithalen.

Maar vergeet niet dat een fietser niet in een stevige kooi zit, met een bumper vooraan en achteraan. En met knipperlichten en vanalles en nog wat dat je met een vingertje kan aanzetten. Vergeet ook niet dat een fietser niet in een comfortabele zetel zit, beschut tegen de grillen van de natuur. Een fietser zit op een zadel en twee smalle wielen, alles wat bij een auto gemakkelijk gaat, kost op een fiets meer moeite. Fietsen is een inspanning. Maar ook een licht aansteken en een fiets op slot doen is omslachtiger bij een fiets dan bij een auto. Ook richting aangeven: vergeet niet dat een arm uitsteken niet verplicht is, en dat dat ook niet in alle omstandigheden lukt. Probeer het maar eens, tegelijkertijd remmen en uw arm uitsteken en afdraaien, op een fiets.

En steek je niet weg achter het excuus van de “fietsterrorist” om alle fietsers weg te zetten als gevaarlijke idioten die zonder licht fietsen, langs de verkeerde kant van de weg fietsen, met 3 naast elkaar rijden enzovoort.

Vergeet niet dat veel van die slachtoffers kinderen zijn, jongeren, op weg naar school en volledig in hun recht, van hun fiets gereden door chauffeurs die haastig zijn, zich overslapen hebben, onoplettend zijn, met hun gedachten niet bij wat ze aan het doen zijn.

Vergeet niet dat een kind een kind is, en dat je van kinderen niet kan verwachten dat ze zich hetzelfde gedragen als volwassenen. Een kind kan altijd iets onverwacht doen, en kind kan de dingen nog niet zo goed inschatten. Het is aan ons als volwassenen om met extra voorzichtigheid te rijden als er kinderen op de weg zijn.

Ik vraag me af hoe het komt dat wij eigenlijk zo mak blijven als het gaat over doden in het verkeer. Als het gaat over fietsdoden. Waarom reageren wij daar niet harder op? Waarom protesteren we niet, en blijven we niet protesteren tot er eens iets gedaan wordt?

Dat kruispunt waar Nikita verongelukt is, dat ligt er nog ongeveer hetzelfde bij als voor dat meisje daar verongelukte. Wat kleine ingrepen zijn er gebeurd ja. En die fiets staat er, vol met bloemen en memorabilia. En wij vlammen daar als vanouds voorbij. Vorige week zagen we er een auto gelijk vertrekken met de fietsers. Door het rood. Rechtdoor, gelukkig. Voor de fietsers was het groen, voor alle duidelijkheid. Ofwel was de chauffeur verstrooid, ofwel vond hij het niet nodig om te wachten tot het groen was. Geen idee. Beiden zijn even erg.

Wat ik eerlijk gezegd ook niet snap: waarom moet zo’n minister altijd wisselen van job? Ben Weyts was in de vorige regering minister van verkeer. In de nieuwe regering wordt hij minister van onderwijs. Waarom? Waarom in godsnaam? Je hebt je ingewerkt in een bepaalde materie. Je blijft minister. Maar toch verander je van kabinet. Je gaat naar onderwijs. Daar moet je je opnieuw inwerken in de materie, terwijl iemand anders weer maanden nodig heeft om zich in de verkeersproblematiek in te werken. Dat is toch niet functioneel? Dat is toch niet efficiënt? Waarom, in godsnaam? Zou je in die tweede ambtstermijn als minister van verkeer gewoon niet veel efficiënter kunnen werken en veel meer bergen verzetten?

De dingen bewegen, maar ze bewegen traag, veel te traag. Geef er eens een sjot onder jongens, en blijf jullie niet wegsteken achter bevoegdheden en procedures en budgetten en molens die traag malen.

Misschien dat we vrijdag toch maar eens gaan meerijden met de rit van Critical Mass. U ook? In de andere provincies zijn ook ritten.

* bij deze blogpost gebruikte ik foto’s van Fietsbult

** ik stel voor dat je ook eens kijkt naar die aflevering van Make Belgium Great Again. Zie link bovenaan.

Verwante Berichten:

• Fietsbult
• Kwaad
• 2023 op Strava
• Week in beeld – week 50
• Terug naar Italië (4)