Deze maand wil ik nog eens alle dagen bloggen, en soms voelt die blog dan al eens als een klein dictatortje aan. Vooral als je pas om 1u in je bed zat, om 7u wakker was. Maar. Mijn onderwerpen voor de komende dagen staan al klaar, en vermits we gisteren naar de Finn familie in Leuven gingen kijken, weet ik vandaag ook wel wat geschreven.
Ik keek er al maanden naar uit, en was behoorlijk benieuwd. Het Depot in Leuven is een mooi zaaltje, en het was goed gevuld.
Ik ga niet het hele concert recenseren, maar wel een paar hoogtepunten meegeven.
Zoals: man, wat een goed geluid. Dit heb ik nog nooit geweten. Soms wat te hard en te scherp, maar over het algemeen: zaligheid. Nog nooit geweten dat ik alles kon begrijpen wat op het podium gezegd werd. Zelfs als er gefluisterd werd. Nog nooit geweten dat ik alle instrumenten zo mooi kon onderscheiden. Zoals gezegd: zaligheid.
Nog een hoogtepunt: het publiek. Nog. Nooit. Meegemaakt. Een publiek dat voor de volle honderd procent luisterde. Muisstil. Wachten tot een nummer voorbij was. Geen gekwep. Geen getater. Luisteren. Echt: du jamais entendu.
Voorprogramma Pablo Vasquez was namelijk zo’n luistertoestand: Elroy Finn en Jolyon Mulholland (ja, ik heb dat ook moeten opzoeken) die samen klassieke gitaarmuziek spelen. Het publiek was muisstil. Mulholland had het na 1 of 2 nummers ook al door, en bedankte voor het respect en de stilte en het aandachtige luisteren.
En ja, wat wil je, de Finn family was hét hoogtepunt natuurlijk (dat er een versie van “it’s a family affair” speelde ergens voor het optreden, was wellicht geen toeval). Wat spelen die godsonmogelijk goed.
Stonden dus op het podium: vader Neil (zang, gitaar, toetsen), oudste zoon Liam (zang, gitaar, drums, Geraldine), jongste zoon Elroy (drums, gitaar, achtergrondzang, bas), echtgenote Sharon (bas, achtergrondzang). Erg mooi om de familie samen te zien spelen, te zien hoe goed ze overeenkomen, hoe ze op elkaar ingespeeld zijn, elkaars humor delen, elkaars instrumenten delen. Hoe goed ze allemaal spelen en zingen.
Het was eigenlijk niet de Finn Family natuurlijk die op de affiche stond, maar Neil & Liam Finn. En wat zingen vader en zoon goed samen. Hun stemmen zijn erg verschillend (en soms ook weer gelijkend), maar heerlijk complementair. Ze bewonderen en respecteren elkaar. Ik vind het zalig om zien hoe Neil bewonderend naar zijn zoon(s) kijkt.
We hebben genoten. Van de mix van oud en nieuw, van de mix van bekende en onbekende nummers (ik was wel blij dat ik wat voorbereid had, en wat ik niet (goed) kende nog een paar keer beluisterd had). Van de interactie met het publiek. Van die welgezinde mensen op het podium, die hun job met hart en ziel en plezier en liefde uitoefenen.
We reden naar huis in de stromende regen. Beetje symbolisch, het gebeurde al vaker dat ik in de gietende regen naar huis reed na een concert van een Finn.
They’ll be back, zeiden ze. Ik zal er ook zijn. Bij leven en welzijn.
Nog eentje om het af te leren: Liam op drums had soms wat weg van Dave Grohl. Of van Animal ook soms. Iedere keer weer valt het me op wat een showbeest dat is.
Foto’s bij dit blogbericht door Meneertje Mertens.
ah welkom in Leuven 😉
hihi 🙂 We hebben eigenlijk niet veel meer gezien dan de parking en het plein voor Het Depot. Wel een érg leuke zaal!