Elke ochtend en elke avond hoor ik hier bij ons in de straat een bus passeren. ’s Morgens rond 7u15. ’s Avonds rond 17u15, maar het kan ook 17u45 zijn. Ik herken dat geluid van die bus, want vroeger ging Milan ook met zo’n bus naar school. De bus die kinderen van het buitengewoon onderwijs aan hun deur oppikt en weer afzet.
Het is een beetje een vergiftigd geschenk, dat vervoer. Je bent daar in eerste instantie blij mee, want het is gratis en je weet dat je kind elke dag probleemloos op school en weer thuis geraakt.
Maar toch is het niet zo simpel. Milan vertrok hier rond 7u (en de chauffeur had weinig zin onze smalle straat in te rijden, dus hij pikte hem op de hoek op, waar hij dus soms stond te vernikkelen als de bus later was), en was rond 17u30 terug thuis. Mooi, denk je dan. Tot je beseft dat het over 4km gaat. 4 kilometer. Vier kilometer! Anderhalf uur voor 4 kilometer. Dan wordt het een beetje pijnlijk. OK, je weet dat hij niet die enige is die met die bus meerijdt. Maar om elke keer weer bij de eersten te zijn die opgepikt worden, en bij de laatsten te zijn die terug thuiskomen, daar heb je na een tijd echt wel genoeg van. Het weegt door, die lange uren op de bus, zeker voor een kind dat het al zwaarder heeft.
Op woensdag werd het na een paar jaar echt te gortig, was hij was rond 14u thuis, gelukkig had Meneertje Mertens toen op woensdag vrij en gingen we Milan met de auto ophalen.
Mijn hart doet dus vaak een beetje pijn, als ik de bus hier hoor voorbijrijden. Dat arme kind (een rolstoelpatiëntje), zulke lange dagen… simpel is dat toch niet.
Ook Karrewiet besteedde er aandacht aan, want het probleem stelt zich over gans Vlaanderen.
en het Kinderrechtencommissariaat vindt dit een probleem. Ze hadden het er in 2013 al over, en ook nu wordt het vermeld in hun jaarverslag:
https://issuu.com/vlaanderen-be/docs/f7c721ae-d407-4c38-a486-8c534307a49e
Ik hoop dat er ooit een oplossing voor komt (zijnde, meer geld voor meer bussen, of voor meer kleine busjes en meer chauffeurs), want het is een belastende toestand voor al die buitengewoon fantastische kinderen die zo lang op die bussen moeten zitten.
Bij ons om de hoek is een school voor buitengewoon onderwijs en om 8.30 lijnen er een tiental busjes voor ons huis op. Sinds ik een noodkreet in september van een mama op twitter las wiens kindje aan sondevoeding 3-4u dagelijks op zo een bus zou moeten zitten, denk ik daar ook veel aan en het kwam effectief onlangs i het nieuws. Ik kijk dan naar die gezichtjes en vraag me af wanneer ze op de bus gestapt waren en van waar ze komen.
Het erge is eigenlijk dat veel van die kindjes niet eens van zo ver moeten komen. Maar ze moeten met zoveel op die bussen, dat hun rondes eindeloos lang worden. Ik heb er soms echt medelijden mee.