Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Het blijft elke keer weer een beetje wringen om deze blogposts te schrijven, maar ik leg het mezelf op het toch te doen, mét foto en al. Niet omdat ik geen favoriete albums meer weet, meer om de inspiratie en het werk en de foto. Maar: wellicht tot het einde van het jaar, en dan stop ik met dit reeksje. Maar dus, vandaag nog eentje. En een keer ik aan het schrijven en zoeken en luisteren ben, vind ik het toch altijd leuk om doen.
Warehouse: Songs and Stories, het laatste album van Hüsker Dü. Een heel erg invloedrijke band. Heel erg invloedrijke muzikanten. Ik haakte mijn wagonnetje pas aan toen de muziek wat meer melodieus en poppy werd, en wat minder hardcore en punky. Met Candy Apple Grey leerde ik ze kennen, en samen met dit album blijven dat toch twee albums die ik regelmatig nog eens opleg.
Het pièce de résistance voor mij: Ice Cold Ice. (mét treiterig einde waar menig DJ zich al op miskeken heeft).
Och mannekes, deze moet ertussen, ge kunt niet geloven hoe blij ik hiervan word:
(in de commentaren onder het filmpje: “Considering Dave Grohl has made a two-decade career out of writing the best Husker Du songs he could, this makes all kinds of sense.” haha)
(ik vind het altijd schoon als grootheden als Foo Fighters of Pearl Jam (of Dave Grohl of Edje Vedder) hun liefde betuigen aan hun muzikale helden/voorbeelden).
Bob Mould (ruwe stem) en Grant Hart (engelenstem) wisselden elkaar af in de liedjesschrijverij (op deze LP nogal letterlijk), maar alletwee hadden ze die knack voor perfecte popliedjes, verpakt in meer of minder lawaai. Ice Cold Ice is van Mould, Back from Somewhere is van Hart:
Dit pareltje moet er ook nog bij, het hield al de belofte in van wat Bob Mould later nog zou doen:
Allez, nog eentje van Grant Hart om het af te leren, perfecte pop song inclusief ooooh oooooh ooooooh koortjes, alleen gedrenkt in ietsje meer lawaai:
En na dit album was het gedaan met Hüsker Dü, na jaren wrijvingen tussen Mould en Hart. Er is een solo-album van Bob Mould dat misschien nog in dit reeksje opduikt, en Grant Hart deed ook nog veel moois (All of My Senses bijvoorbeeld, prachtig). En Grant Hart staat ondertussen ook al in het rijtje overleden artiesten. Pijnlijk jammer.