Binnenkort word ik 50 jaar. Als blogcadeau van mij krijgen jullie 50 liedjes. Elk jaar een liedje. Ik ging op zoek naar hitlijsten van elk jaar (een 30-tal jaar eindafrekeningen van Studio Brussel, een deel Top 40 in Nederland), en koos er het liedje uit dat er voor dat jaar voor mij uitsprong. Niet altijd even makkelijk, vooral in de recente jaren, want blijkbaar begin ik toch wat last van de leeftijd te krijgen en vind ik dat er momenteel weinig goede muziek gemaakt wordt. Of beter, muziek die me aanspreekt. De eerste jaren loopt het dus wat stroef, maar het wordt leuk, ik beloof het. Vooral mijn leeftijdsgenoten zullen af en toe wel eens een aha-erlebnis meemaken. Hey ho, let’s go!
1998
Hier zat Milan als 4-jarige gebiologeerd naar te kijken en te luisteren.
1997
Ah de jaren 90, dé heyday van Radiohead. Niet kapot te krijgen, dit.
1996
Sla mij dood, maar dit is mijn favoriete van Moby. En een liedje dat hoog scoort op mijn favoriete nummer ooit lijst.
1995
Vreselijk fout, dit, nu. Toen, in 1995, niet. En het soort nummer waarbij het me speet dat ik dit niet kon, zo’n nummers maken. Maar dit was in het jaar dat Milan geboren werd, en ik dacht toen ook: maar ik kan wel vree schone kinders maken. Dat was (is) ook belangrijk.
1994
Opeens konden de Belgen het ook, fantastische muziek maken die internationaal goed ontvangen werd. Eindelijk muziek die wegstapte van die Vlaamsche kneuterigheid. Zie die mannekes daar staan, hand in hand. Na al die jaren nog steeds fantastisch goed.
1993
Ik associeer dit jaar (zwanger van Janna) steeds met Connected van de Stereo MC’s, maar dat stond niet in de hitlijst. Dit fijne deuntje wel, hey hey hey!
1992
Mijn kennismaking met de Manic Street Preachers. Nog steeds heel erg favoriet. Heerlijke melodielijn.
1991
Ja kijk, dit moest er toch echt in, wat is en blijft dit prachtig. Op een dag was ik naar ’t stad geweest, en naar de FNAC, en kwam ik met het album thuis. Zei mijn ex toen: “Ik wist dat je dat ging kopen”. Tuurlijk. Helemaal mijn ding. He-le-maal.
1990
Oei, en toen was het moeilijk kiezen. En kiezen is verliezen. Ik speel een beetje vals, voor wie extra liedjes wil. Ik vond het moeilijk kiezen tussen The Scene met Rigoureus (nog steeds een prachtig nummer), Something Happens met Parachute (echt grijsgedraaid toen, de CD, met favoriet nummer Room 29, perfecte popmuziek allemaal) of deze, die dan uiteindelijk toch de belangrijkste was. Met het meisje met de mooie stem. Verplichte kost vind ik dit, echt.
1989
Ha. De Pixies. Die perfecte popmuziek soms in een bak lawaai onderdompelden (niet hier). Kim Deal. Die schone gitarist. Die drummer met de melancholische stem. Frank Black. Black Francis. Charles Thompson IV. Ik leerde ze eerder kennen, in 1987, op de VPRO. Met Surfer Rosa. Ik zag ze op Futurama (meest prettige en gestoorde festival ooit). Hier weer zo’n perfect, klassiek popliedje.
Stay tuned. Woensdag. Meer.