Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Afgelopen weekend dacht ik in de auto ineens: shit, ik heb nog niet eens aan Massive Attack gedacht voor mijn lijstje favoriete albums! Een serieus malheur dat absoluut meteen rechtgezet moet worden, uiteraard.
Want! Mezzanine van Massive Attack, dat onderhand ook wel al rond de 20 jaar oud is (zucht), is toch echt wel één van mijn favoriete albums ooit. Hoe kon ik dat nu vergeten.
Het begint gewoon al bij het allereerste begin van openingsnummer Angel, de bas, dat onderkoelde en zachte tik-tik-begin, de sfeerzetting, de stem van Horace Andy, en hoe het nummer ontploft. Prachtig.
(mannekes, wilt ge geloven dat ik dat filmke nog nooit gezien had?)
De eerste vier nummers zijn sowieso schitterend. Risingson, in al z’n onderkoelde duisternis
Teardrop (deel van de heilige graal Teardrop – Gorecki – All I Need), elke keer opnieuw smelt ik een beetje weg als ik het begin van dit nummer hoor.
En dan is er het vierde nog, Inertia Creeps. Bezwerende, dreigende, sexy, meeslepende muziek.
Och ja kijk, ik zou hier alle nummers van het album kunnen zetten, maar ik ga dat niet doen. Dit album is fantastisch, het klinkt na 20 jaar nog altijd even goed en invloedrijk. Een album dat een tijdperk mee bepaalde.