Donderdagse 40dagenbloggen-berichten gaan over muziek. Een onuitputtelijke bron aan inspiratie wat mij betreft, dat kan niet misgaan.
Vandaag krijg je van mij een tirade cadeau over muziek op de radio. Met als voorbeeld: Elvis Costello. Op Studio Brussel eigenlijk vooral, over de rest kan ik niet echt oordelen.
Elvis Costello is een multi-getalenteerde muzikant die nu nauwelijks iemand nog kent, denk ik soms. En áls ze hem al kennen, dan is het van die één keer per jaar, tijdens de Tijdloze 100, dat ze dat éne nummer van hem draaien, I Want You.
Prachtig nummer, dat ben ik met je eens. Geen discussie over. Of daar gaat de discussie niet over. Het gaat er hem mij wel over, dat ze enkel nog dit ene nummer draaien, Elvis Costello is verworden tot I Want You. En ik vind het een prachtnummer, zoals ik al zei. Ik herinner me ook nog hoe mooi en ontroerend en aangrijpend en beklemmend ik dit als tiener vond. Maar nu? Het begint me tegen te steken. Want het is een gevaarlijk nummer. Je moet het in kleine dosissen toegediend krijgen. En, dat lukt dus niet meer. Want voor de radio is er alleen nog dit nummer.
Terwijl Elvis Costello zoveel méér is dan I Want You. OK, ze draaien het maar één keer per jaar, maar het feit dat ik al wéét dat het iedere keer datzelfde is, zorgt voor een degout bij mij.
Er is zoveel meer! Er is de oudere Costello van toen, lang geleden, met Alison of Radio Radio of Watching the Detectives of…
(aaaaah dat orgeltje!)
En er is bijvoorbeeld dit Don’t Let Me Be Misunderstood, van het briljante album King of America:
Brilliant indeed!
Er is ook de samenwerking met T-Bone Burnett in één van mijn favoriete nummers ooit:
https://www.youtube.com/watch?v=qtNcOnjaTRQ
Maar dat wordt allemaal niet meer gedraaid! Niks van die briljante muziek hoor je nog ergens passeren.
Of word ik oud en moet ik echt meer naar Radio 1 gaan luisteren? Want ik mis ze verdorie. En ook Nick Lowe en Dave Edmunds, die me in één ruk terug katapulteren naar de zomer van 1979 in Wenduine. Maar op zich doet dat er niet toe, wat er wel toe doet zijn deze fantastische liedjes.
En zegt nu nog keer dat ze vroeger geen goeie muziek maakten. En dat ze niet cool as fuck waren ook verdomme.
Nu ook nog hoor, sure thing.
(en ineens hoor ik Squeeze in dat nummer van Nick Lowe, ik zou zo een hele ketting van muziekberichten kunnen maken)
#40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.