Ik heb in de maand mei iets meer dan 200 km gefietst. En daar ben ik trots op.
Er waren heel erg mooie ritten bij, zoals de rit in de omgeving van Doel. Door industriegebied (wat ik ook erg leuk vind), langs de kerncentrale, langs de gemeente Doel (waar we snel weer weg waren wegens te druk), maar ook langs idyllische dijken, akkers en heerlijk stille plekjes.
Of de rit van thuis uit (wat ik niet meer graag doe, wegens vaak te druk en te hectisch verkeer bij het vertrekken en terugkomen) richting Beervelde, en we zaten zelfs eventjes in Lokeren, die zoveel mooier was dan ik ooit verwacht had.
En de rit rond Bornem, met hoogtepunten en dieptepunten (tegenwind! tegenwind! in de brandende zon! en de weg kwijt!) waarbij we ook gingen supporteren voor het fantastische team C*tien dat 1000 km fietste voor Kom op tegen kanker, en dat vinden we altijd enorm plezant.
Beetje moeite gehad om de plek te vinden waar we afgesproken hadden met mijn ma en Herman om te supporteren, en samen met de zijstap naar de kaai van Sint-Amands hebben we uiteindelijk een dikke 10km meer gereden dan voorzien, waardoor ik onverwacht toch 47 km op de fiets zat.
De rit naar het feestje voor Sara haar verjaardag was de hel, ik heb gevloekt en geketterd, en gezworen dat ik NOOIT MEER op de Scheldedijken ga rijden. En dat ik NOOIT MEER in 30 graden ga fietsen. En toen moesten we nog terug, haha. Het zag er wat beter uit, ofte bewolkt, maar eens we op de fiets zaten, waren alle wolken plotsklaps verdwenen en was het weer in de brandende zon tegen de wind opboksen. Ik heb gevloekt en geketterd, en ook geweend van ellende en vervelend gedaan tegen Meneertje Mertens. Maar ik ben te koppig om op te geven (Milan wilde mij en mijn fiets best wel naar huis brengen met zijn camionette). We zijn er geraakt. Maar het is geen rit waar ik trots op ben. Gelukkig was het feestje gezellig.
Waar ik wel trots op ben, waar ik op een dikke twee maanden geraakt ben. Met een nieuw zadel dat heel lief is voor mijn pijnlijk staartebeentje. Het heeft tijd gekost om eraan te wennen, en we hebben traag opgebouwd. In maart kon ik nog geen 10 km fietsen zonder bijna dood te gaan van ellende. En nu kan ik al bijna 50 km fietsen.
Maar ik voel wel dat mijn mentale weerstand minder is, en ik ga de komende maand heel selectief zijn en geen stommiteiten meer uithalen.