Schrijf iets over de dag na de dood van je vader, de ochtend waarop je je man betrapte met iemand anders, het behalen van je diploma. (pagina 168, opdracht 11)
Getwijfeld of ik dit zou schrijven. Misschien beter iets dat wat vrolijker is, na de laatste blogpost. Maar nee, laat ik maar bij mijn eerste gedacht blijven. Flitsen van een dag, lang geleden, beelden. Niet veel meer dan dat.
Mijn vader stierf op dezelfde dag als Elvis, maar dan 4 jaar later. Ik zou een paar maanden later 13 jaar worden. Cruciale momenten in cruciale jaren, die me toch ook wel mee gevormd hebben.
Het was Oosteeklo kermis. We waren bij mijn grootouders, zoals altijd op die dag. Mijn moeder, mijn vader niet. Mijn zussen, en wellicht ook mijn schoonbroers, maar hen herinner ik me niet op die dag. En ook mijn nichtje, op die dag 1 maand oud, maar ook daarvan herinner ik me niks.
Ergens in de namiddag stopt de auto van nonkel Antoine (een appelblauwzeegroene kever, maar is dat juist? geen idee hoe correct mijn herinneringen zijn, ik kan dat ook gewoon uitgevonden hebben) aan de overkant van de straat. Dat is zo’n beeldflits van die dag. Die auto die daar staat. Mijn moeder is meteen wantrouwig: wat doet hij hier? Er klopt iets niet.
Mijn nonkel vertelt dat mijn vader tijdens hun gezamenlijke fietstochtje (met een groep vrienden en kennissen gaan ze vaak rijden op zondagochtend vroeg) gevallen is, en dat hij afgevoerd is naar het ziekenhuis van Oudenaarde. Mijn moeder maakt uit het gedrag van mijn nonkel (broer van mijn vader) op dat er iets niet klopt, dat het erg is, dat hij meer weet maar dat hij dat niet wil zeggen. Ze vertrekt holderdebolder, gaat thuis wat pyjama’s en ander gerief halen voor in het ziekenhuis (achteraf zegt ze dat ze wist dat dit niet meer nodig was), en rijdt naar het ziekenhuis in Oudenaarde.
Uren later keert ze weer: hij is dood. Hartaderbreuk. Was wellicht op slag dood. Verbijstering. Hij was 44. Hoe kan dat nu? Mijn oudste zus pakt me vast.
’s Avonds lig ik in mijn bed, bij mijn grootouders. En ik denk: “mijn vader is dood”. En ik kan me er niets bij voorstellen. Helemaal niets.
Het zou lang duren voor ik alles een plaatsje kon geven. Heel lang. Het waren turbulente jaren, voor zijn dood. Maar ik denk dat alles nu stilaan zijn plaats gekregen heeft. Ik denk het toch. Misschien.
Ik word er even stil van.
Dat is zo een gebeurtenis waarbij de tijd stilstaat en daarna voor altijd op een andere manier loopt dan voorheen.. En ergens onderweg probeer je dat als mens bij te benen… Zwaar, om dit grote verlies als kind mee te maken…
Heel juist, Tis, dat van de tijd die stilstaat en daarna op een andere manier dan voorheen verdergaat.
Vreselijk. Dan staat de wereld stil. Zo moeilijk om te vatten als je nog zo jong bent. Dat druppelt maar stilletjesaan binnen…
Dat druppelt heel traag binnen, en verteert nog trager.