Dat klein konijn van ons, dat is echt een schatje en ze ziet er schattig uit. Maar wacht maar eens af, ze gaat er binnenkort nog veel schattiger uitzien. Want oma maakte een winterjasje voor haar, een allerschattigst winterjasje.
Het patroon was het reeds beproefde en goed bevonden One to Hug jasje, deze keer in maat 68. De stof was heerlijk zacht (maar echt, héérlijk zacht) schaap dat ik nog voor de zomer kocht bij In den beer. Janna dook in mijn stoffenschuif voor de stof voor de andere kant. Liefst iets neutraals, want bijvoorbeeld dat felblauw van een eerder jasje vloekt nogal bij sommige dingen die Lili draagt. Het werd donkergrijze tricot.
Vermits het snel kouder wordt, en de juffer snel groter wordt, gooide ik me ook snel op het jasje. Het schaap bleek lichtjes een nachtmerrie om mee te werken. Overal, maar dan overal, lagen pluizen. Vooral op mij.
Gelukkig liet het schaap zich gewillig naaien (ahum). Ik had er eigenlijk zeer weinig moeite mee, de binnenkant van het schaap bleek heel gladde stof die zich gemakkelijk liet verwerken. (voor wie niet mee is: het is geen echt schapenvel hè, maar nep).
Het jasje is super gemakkelijk om in elkaar te steken, en de handleiding is meer dan makkelijk om volgen. Ook tof is dat ik me beperk tot de basisversie (die perfect omkeerbaar is) en ik zo héle stukken van de handleiding mag overslaan. Dat lijkt zo snel te gaan!
Ergens in het proces ziet het jasje er dan zo uit. En geloof het of niet, je zit dan al dicht bij het eindproduct.
Het stikken van een verstevigingsnaadje op 0,5 cm van de boordjes liet ik maar zo, daar leek het schaap zich niet echt toe te lenen.
Het eindresultaat is dit, en ik ben er heel tevreden over:
Lili gaat toch echt doodgeknuffeld worden in dit jasje?
Er moesten nog booties bij, maar die zijn jammerlijk mislukt. Het schaap leent zich uiteindelijk niet zo gewillig tot alles. Misschien waag ik binnenkort nog eens een poging, we zien wel.
PS: niemand die ziet dat ik het keergat in de mouw nog niet gedicht had hè?