Het is hier flauwkes gesteld met mijn communicatieskills sedert kleindochter Lili geboren is, dus ga ik maar rap tussendoor een verhaaltje vertellen. Er liggen stapels naaisels te wachten, er zijn veel foto’s om te bewerken, maar ik heb er niet echt zin in momenteel. Een verhaaltje dus.
Ik word al decennia lang achtervolgd door dezelfde droom. Een soort angstdroom, waardoor ik uit mijn slaap wakker schrik. Toen ik dat lang geleden aan mijn ma vertelde, vond ze dat ik rijp was voor K13.
Ik denk dat het begon toen Janna geboren werd. Janna was een reflux-kindje en kreeg medicatie. En ik droomde dat ik haar medicatie vergeten geven was. Ik droomde ook wel vaak dat ik haar flesje vergeten geven was. Ik droomde dat ik haar vergeten was tout court. Ik schoot wakker, en moest even (soms wild paniekerig) denken dat het maar een droom was, en dat het allemaal geen waar was.
Later evolueerde die droom, en droomde ik bijvoorbeeld dat ik mijn handtas vergeten was. Dat ik mijn rugzak vergeten was. Dat ik mijn portefeuille vergeten was. Ik moet dat niet in de verleden tijd zetten, want ik doe dat nog steeds. Ik droom dat ik vergeten ben. Ik schiet wakker, ik moet even nadenken, en beseffen dat het allemaal geen waar is. Dat ik het gedroomd heb. Hart laten tot rust komen. Geest laten tot rust komen. Geen waar, niet juist, niks kwijt.
Vannacht heb ik een vervolg gebreid aan mijn droom. Ik heb gedroomd dat ik Lili kwijt was. Ben wakkergeschoten. En heb beseft dat het geen waar is. Lieve Lili is gewoon bij haar mama en papa. Benieuwd of ik dat nu voor een tijd ga blijven dromen.
o nee maar seg mamaaaaaa 🙁 <3