We gingen gisteren naar het concert van Neil Finn en zoon Liam, in de Orangerie van de Botanique in Brussel. Het werd een hele familiebedoening, met ook zoon Elroy en echtgenote Sharon. Om de band verder aan te vullen had hij weer een paar jonge, talentvolle snuiters mee.
I am here for the thrill of the music, zei Neil Finn gisteravond. En hij hoopte dat voor ons hetzelfde gold. De foto is niet erg goed, maar kijk toch maar eens, je ziet gewoon dat het speelplezier afstraalt van de mens die daar in de achtergrond aan de piano zit, terwijl Liam een gevecht levert met het laatste bandlid Geraldine.
The thrill of Neil Finn’s music begeleidt al meer dan 30 jaar mijn leven.
Tijdens het concert herinnerde ik me hoe ik in 1984 of zo stond mee te dansen en te zingen in mijn kamer met “I Got You” en “What’s the Matter with You”. Ik moest denken aan de opmerking van mijn bakvissenbokaalcollega Sophie, dat ik in muziek altijd op zoek ga naar de tweede stem. Want tijdens “English Trees” waren er twee stemmen, en dan drie, allemaal mooi met elkaar verweven. Naar “Four Seasons in One Day” zal ik nooit meer kunnen luisteren zonder aan de begrafenis van mijn zus te denken. Tijdens “Distant Sun” dacht ik ook aan Paul Hester, de drummer die ik altijd toch een beetje mis.
Maar het was niet alleen herinneringen, melancholie en jeugdsentiment (in dat laatste ben ik sowieso niet goed), maar ook toekomst, nu! Want Neil Finn zwelgt niet in het verleden, hij blijft bezig, laat invloeden inwerken, probeert nieuwe dingen uit. Want wat is zoon Liam een performer eerste klas, ik kan geloven dat vader en zoon wel eens verwikkeld geraken in een worstelgevecht, twee grote persoonlijkheden tegen elkaar op.
Ik kan u trouwens alleen maar aanraden om naar onderstaand filmke te kijken, tot het bittere eind. Hilarisch!