Emma Dress van La Maison Victor

Ik heb een vreemde verhouding met de boekjes van La Maison Victor. Ik sla ze open, blader ze door, en denk: “dat is toch echt mijn ding niet”. En ze verdwijnen in de kast. Na een tijd zie ik allerlei naaisels op mijn scherm passeren, haal ik de boekjes nog eens uit, en begint het te dagen. “Dat is wel mooi, en dat is wel mooi, en dat zou met zo’n stof kunnen”. Dan werpt meneertje Mertens nog een blik, zegt dat hij dat best wel mooi vindt, en ja.

Zo rijpte heel traag het idee dat ik wel eens een Emma Dress voor Janna zou kunnen maken. Met een simpel zwart stofje. En zonder de contrasterende (of blinkende) stof op de schouders. Waarna het idee verder rijpte, en ik vond dat ik ook voor Lies zo’n kleedje kon maken. Zou wel eens leuk zijn, de beide meisjes in hetzelfde kleedje. Nu ze 21 en 15 zijn, kan dat wel eens.

Knoopjes had ik al lang. Oude knoopjes. Van iemand gekregen. Op een mooi kaartje.

De stof kocht ik bij In den beer (waar anders, ha). Ik had mijn gedacht gezet op piqué katoen. Mooie kwaliteit, met een ietsiepietsie rek in. Ideaal. Wafeltjeskatoen, dat wilde ik. Maar dat hadden ze niet bij In den beer. En eigenlijk: zwarte wafeltjeskatoen heb ik nog niet veel gezien. Soit. Het werd piqué met een blaadjesmotief, ook heel mooi. De dames vinden het heel mooie stof, dus dat zit goed. Wat duurder dan wat ik normaal koop maar hey, het moet een mooi kleedje worden, een beetje een feestkleedje, dus dat mag wel eens.

Ik kan niet zeggen dat het maken echt van een leien dakje liep. Het begon al met het feit dat het patroon er niet is in grotere maten, en dat ik zelf moest gaan vergroten voor Lies. Niet simpel, voor mij toch niet. Maar goed, het is gelukt. Niet helemaal tot mijn tevredenheid, maar het is gelukt. Daarnaast rafelde de stof vreselijk. Niet echt een groot probleem, maar toch opletten geblazen en het werkte niet altijd even makkelijk. En het huis lag vol zwarte draadjes.

Ik maakte eerst een testversie van de jurkjes, en eigenlijk ben ik daar heel blij om. Ik had dan tenminste als eens geoefend, en was helemaal mee met de werkwijze. Die heel duidelijk beschreven is. Ik heb weer één en ander bijgeleerd, over beleg bijvoorbeeld. Wat er op het eind moest gebeuren met dat beleg, dat werd niet meer uitgelegd, en dat heb ik zelf dan met de hand vastgenaaid. Want de stof rafelt teveel om dat zomaar los te laten hangen.

Op het eind heb ik nog keihard, maar dan ook KEIHARD (vraag maar aan meneertje Mertens) gevloekt op de knoopsgaten. Ik had de knoopsgaten uitentreuren uitgeprobeerd op een proeflapje, en dat ging vlot. Maar op Janna’s jurk: vergeet het. Daar werd ik niet vrolijk van. De boel wat opzij gelegd, nog eens geprobeerd, hm. Lies haar jurkje dan maar: geen probleem! Drie goede knoopsgaten! Met 3 mooie knoopjes geeft dat een leuk resultaat:

Met de moed der wanhoop op Janna’s kleed: mislukt. Grandioos mislukt. Knoopsgaten en het gebobbel van 2 lagen stof en 2 extra lagen van de naad: it’s a no go. Gelukkig was meneertje Mertens thuis, die mijn hysterie opzij schoof en een oplossing aandroeg. En zo kreeg Janna’s jurkje geen 3 kleine knoopjes, maar 1 grote knoop.

Janna en Lies zijn enthousiast over hun kleedjes, een mooi kleedje dat eens aan kan voor een meer chique gelegenheid ook.

Janna is vindt de plooitjes heel erg mooi, en vond dat die nog eens extra op de foto mochten.

Ik wilde graag foto’s op model, en op een zonnige namiddag trokken we de tuin van Janna en Florian in voor een fotosessie. Ik eindigde met bijna 500 foto’s, het kiezen was een klein beetje moeilijk. Dus hieronder een reeks foto’s waarvan je het einde niet ziet. Maar ze zijn leuk, en de meisjes zijn mooi!