Er lag al een hele tijd een mooi stofje in mijn schuif te blinken. Gekocht bij Mertens Mercerie en stoffen. Ik vond het supermooi, maar had niet echt een idee wat ermee te beginnen.
Tot het begon te dagen dat dit wel zo staan als Grainline Scout Woven Tee. Eén van de eerste patronen die ik ooit kocht, waar ik toen nogal mee geworsteld heb. Ondertussen sta ik wel wat verder, en zie ik ook dat dit shirt het mooist is in katoen. In dit katoentje!
Maar ja. Toen bleek dat er net niet genoeg stof was om dit shirt te maken. Toch niet in een grotere maat. Na wat overleg haalde ik er een ander stofje bij. Een heel goedkoop, synthetisch stofje van een Turkse winkel in de Sleepstraat in Gent. En de combinatie is best wel mooi! Voorkant en mouwen in het bloemetjesstofje, achterkant en bias rond de hals in het grijze stofje.
Na een eerste pasbeurt vond meneertje Mertens dat ik er een beetje zwanger uitzag in dat shirt. Owla. Dat kan niet zijn. Toen vond ik dat het het shirt maar moest gaan voeren, want er zwanger uitzien, daar heb ik geen zin in. In mijn schuiven (let op het meervoud dat opeens gebruikt wordt) zit nogal wat gekregen voorraad, en ik dacht dat daar wel een geschikt voeringstofje zou moeten tussen zitten. En ja, dat was zo, een perfect passend kleurtje, voldoende groot, eens gekregen van de schoonmama van mijn dochter. Hoera!
Ik zette de voering vast aan de hals, en was niet tevreden. Hm. Kijk, ik wil dit wel mooi doen. Laat ik dan maar opnieuw beginnen. Voering losgemaakt, een vals plooitje in de biasband losgemaakt en gecorrigeerd, en de voering netjes aan de hals vastgenaaid. Mouwen erin, onderzoom van stof en voering netjes afgewerkt, en kijk, wat een mooi shirt!
Dat vond Lies ook al halverwege de werken, “oooooooooh wat mooi!”. Toen beloofde ik dat zij het mocht hebben als ze erin kon, want eigenlijk was ik er zeker van dat zij er zoveel mooier mee zou staan dan ik. En na eens passen bleek dat ze er netjes in past, en dat ze er zoals verwacht ook heel mooi mee is!