Ik zal wel niet zoveel huilen, want ik kan me niet meer herinneren wanneer en waarom ik de laatste keer gehuild heb. Het zal wel uit frustratie of colère geweest zijn, want daardoor ga ik wel vaker huilen. Maar dat zijn zo van die dingen die in de vergeetput van mijn geheugen belanden.
De laatste keer dat ik ontroerd was, dat herinner ik me wel. Vochtige ogen, een beetje, en een beetje voor me uit staren en nadenken. Ontroerd was ik door een interview met Jean Blaute dat ik las. Hoe hij vertelde (onder andere) over zijn rouwproces om (PDW), week werd ik daarvan, en een beetje ontroerd was ik. Schone mens, Jean Blaute.
De laatste keer dat ik kiekenvel kreeg, dat herinner ik me ook. Ook eergisteren, toen ik na lange tijd weer eens luisterde naar 7 Seconds van Youssou N’Dour en Neneh Cherry. Mooi. Kiekenvel.
Voila, dat was de eerste #projectblogboek post. Met een dag vertraging, en zo zal dat wel vaker zijn, met een dag of meer vertraging. Maar dat is allemaal niet erg.