Dan zit ik maandag-dinsdag-woensdag-donderdag op mijn werk, te wachten op vrijdag. Ik heb er zin in, in het maken van dat zwarte kleedje, met een ton sur ton topje erover. Ik weet hoe ik eraan ga beginnen, wat ik ga doen. Ik teken op woensdag- en donderdagochtend het patroon al, moet ik dat vrijdag niet meer doen. De stof knippen, dat lukt niet meer, dat zal op vrijdag moeten.
Foutfoutfout natuurlijk, zo maandag-dinsdag-woensdag-donderdag zitten wachten op vrijdag. Het is een vuistregel, op iets wachten, dat mag niet.
Want kijk. Come Friday. Ik moet mezelf de zetel uit sleuren om aan dat kleedje te beginnen. Veel liever zou ik blijven zitten. Een spelletje spelen. Surfen. Beetje facebooken, beetje mailen.
Erger nog, soms bespringen de dingen mij: het stof dat je ziet in de zon, het brood dat moet ingestoken worden, de badkamer die gekuist moet worden, al die dingen die zouden moeten.
Urgh. Wat is het leven soms toch een opgave.
Goed. Ik sleep me mijn zetel nog eens uit en ga een mouw insteken. Want dit schrijven, dat is natuurlijk ook weer tijdverspilling.
Aaaargh!