Janna stuurde me dit filmpje door, met de bemerking: “herkenbaar, vind je niet?”
En jawel, herkenbaar!
Wij hebben hebben geen OCD, uiteraard, maar toch is het herkenbaar. De dingen moeten juist zijn bij ons. Ik zal het maar over mezelf hebben, maar ik heb wel wat genen doorgegeven aan mijn allerliefste kindertjes.
Een zak chips mag je inderdaad niet langs de andere kant opendoen. De touwtjes van een trui moeten gelijk hangen. Ik rol mijn sokken om, ik voel me slecht als ik merk dat ik er één omgerold heb en de andere niet. Schuiven moeten dicht zijn! Mogen niet nog een klein beetje openstaan. Kasten moeten dicht. Flesjes doucheschuim hebben een dekseltje om te sluiten, niet om te laten openstaan, toch? De kruiden in de kruidenkast zitten gesorteerd per kleur van de dekseltjes. Mijn ondergoed zit gesorteerd per kleur in mijn schuif. Onderbroek en BH moeten qua kleur bij elkaar passen, trouwens.
Uren heb ik als tiener besteed om mijn LP’s te rangschikken. Ik deed dat gewoon graag. Nu nog, onvoorstelbaar toch dat de CD’s niet op alfabetische volgorde zouden zitten? Toch?
Als er geluid bij komt, worden de dingen nog erger. Een deur doe je dicht, of je laat ze openstaan. Je zet ze niet tegenaan. Ik word er zenuwachtig van als een deur staat te klepperen door de tocht. Grrrr. Allerlei achtergrondgeluiden… ik word ambetant van een PC die zonder reden staat te ronken, heb het liever te warm dan in het lawaai van een ventilator te zitten. Het geluid van het eten van chips, cornflakes… ik zit mezelf simultaan vanbinnen mee op te vreten. Een oplossing is irritante geluiden te dempen door de radio aan te zetten, maar ook dat kan ik niet altijd verdragen.
En jullie, hebben jullie ook zulke ’tics’? Want we zullen het daar maar bij houden zeker, dat het ’tics’ zijn en geen OCD 🙂