Er is niet veel dat me van mijn wolkje van woensdagavond krijgt, behalve misschien een opeenvolging van slechte nachten.
Woensdagavond fietsten we naar huis na de proclamatie op Milan zijn school, en ik voelde me perfect gelukkig. Fietsend met mijn gezin door de mooiste stad van de wereld, in een heerlijk zomers weertje en na een avond waar ik een beetje high van werd, wat wil een mens meer?
Milan heeft zijn diploma als elektricien op zak. De plechtige proclamatie was een beetje saai, maar werd helemaal goed gemaakt door het WOW-applaus van alle aanwezigen voor zijn grote onderscheiding en 87%. En de kers op de taart, de prijs die hij won omdat hij zich het afgelopen schooljaar onderscheiden had door altijd anderen te helpen en bij te staan, een leuk bedragje gesponsord door de Rotary Club.
Zo rondde hij zijn carrière op het HTISA in de Holstraat succesvol af. Ik heb me die schoolkeuze op geen enkel moment beklaagd. Het HTISA is een kleine school waar iedereen iedereen kent, en zo heb ik dat graag. Ik hou niet zo van grote mastodontscholen. Voor het hoger onderwijs kan je daar moeilijk van uit, voor lager en middelbaar onderwijs wel. En zeker voor een beroepsschool vind ik een kleine school een pluspunt, je kan er niet onderduiken in de massa, heel veel leraars kennen je, je wordt van nabij gevolgd.
En ook al is het een probleemschool, en hoorde ik er verhalen waarvan je haar gaat overeind staan, het is de max van een school. Leraars met een hart voor de kinderen, ondersteunend personeel met een hart voor al wie er rondloopt. Je leert er met je 2 voeten in het leven staan, je leert er vakmanschap, je leert er omgaan met je medemensen, ongeacht van welke afkomst.
En wij leerden hier ondertussen ook omgaan met alle mogelijke onderwijsvormen: ASO, TSO, BSO, hoger onderwijs… we hebben het allemaal gezien. Heel leerrijk, ik zweer het u. En ik weet ondertussen: héél jammer dat niet meer mensen inzien dat het BSO ook zijn nut heeft. Dat we er niet met zijn allen naar moeten streven onze kinderen in het ASO te krijgen en te houden. Dat we veel meer zouden moeten kijken naar: wat kan mijn kind? En vooral: wat WIL mijn kind? En dan kiezen voor de goeie richting, zonder hoeven te denken: “oei, wat gaan de mensen zeggen dat mijn kind in het BSO zit?”
“Fietsend met mijn gezin door de mooiste stad van de wereld”
Dat was echt grappig, en leuk, en grappig 😀
Jaat, dat was het helemaal 🙂