Patricia heeft gelijk natuurlijk. Mijn blog is mijn eigen wereld. Ik maak ervan wat ik zelf wil.
Ik was de mensen een beetje moe. Al het gezaag, al het gezeur, al de zurigheid, al de venijnige reacties (daarvoor niet noodzakelijk op mij, gewoon, op alles), al de afgunst die zich op alle mogelijke manieren vertaalt (opnieuw, niet noodzakelijk persoonlijk, gewoon algemeen)… ik had er genoeg van, en het was goed om te stoppen met bloggen.
Maar toch gaat het na een tijd onvermijdelijk weer kriebelen. Want het is wat het is: ik blog graag. Het deed ook deugd te zien, na mijn laatste blogbericht, dat er wel degelijk gelezen wordt.
Dus hoera hoera, hier zijn we weer. Met berichtjes over creativiteit, over fietsen, over muziek, misschien wel eens over de kinders, en wat daar meer mag zijn. Meningen, politiek, de hele reutemeteut laat ik aan me voorbijgaan, voor mijn eigen gemoedsrust. Maar voor de rest: I’m back! Er staat een hele nest foto’s klaar voor een rijkelijk geïllustreerde blogpost over een fietsroute in het Gentse.
Hoera! Ik hoopte stiekem dat het te erg zou kriebelen zodat je wel zou “moeten” herbeginnen. Maar niets moet natuurlijk. Doe je ding!