Ik zie al die #vandejaren90 posts overal, ik hoor al die jaren 90 muziek op Stubru, en ik wil daar dan ook over schrijven, en ook mijn favoriete muziekskes delen. Ik ben geen kind van de jaren 90, ik kreeg zelf kinderen in de jaren 90, maar achteraf bezien was muziek nog steeds enorm belangrijk, want wat ik allemaal mee heb van toen… zoveel. Het zijn geen jeugdherinneringen, nee, ik lag in mijn zetel het boekje van de CD van de Smashing Pumpkins te bestuderen terwijl de kinderen rond mij speelden. En nu kunnen ze, als jongvolwassenen, ook meezingen met die Smashing Pumpkins.
Maar, behoudens het paragraafje hierboven, neen, ik schrijf er niet over. Ik schrijf nergens over. Ik heb er geen zin meer in.
Ik ben blij dat ik een stel fijne mensen dicht rondom mij heb, zowel familie als vrienden als collega’s, maar voor de rest: ik ben ontgoocheld in de mensheid. Ik ben ze beu. De zure, zeurende, zagende mensen die overal menen commentaar op moeten te hebben. Op alles en iedereen, maar toch wel vooral op politiekers, profiteurs, anderskleurigen, anderstaligen, andersen, alles wat met zijn kop wat boven het maaiveld uitsteekt. Het zal ook wel zijn omdat er verkiezingen in aantocht zijn, de acties zijn wat groter en veeltalliger, de reacties zijn ook wat meer en meertalliger. De mensen die er plezier in hebben anderen af te branden, en niets anders lijken te doen te hebben, ze zijn niet op de vingers van één hand te tellen.
En ik ben het beu. Ik heb geen goesting meer om zelf een mening te hebben, waarop dan weer een mening moet gegeven worden. Het is genoeg geweest. Ik kruip onder mijn dekentje, ik kijk toe, ik denk er het mijne van (en erger me bijwijlen gigantisch) en probeer een aantal dingen te vermijden zodat ik me niet te vaak moet ergeren. En ik probeer me gewoon ook niet te veel aan vanalles te ergeren, want we leven maar één keer en het leven is te kort en zo. (en ik bedenk me: blij dat ik niet om den brode schrijf, want ik zou het niet kunnen, writer’s block of burn-out zou nu mijn deel zijn)
We zien wel wanneer de goesting eens terug komt.
Allez Anne, maak van je blog je eigen leuke wereld en trek het je niet te veel aan