Ik heb het nog niet verteld, maar het is al een paar weken een feit: er is er eentje minder. Een bewonertje van ons huis. Een kindje. Laat de verkleinwoorden maar zo, moeder, want het is een groot kind. De oudste heeft haar vleugels opengeslagen, en is verhuisd. Gaan samenwonen met haar verloofde, waar ze al meer dan 3,5 jaar mee samen is.
Ik wist het al lang, dat ze snel weg zou zijn. Enerzijds hebben we ze zo gekweekt, de kinders, en anderzijds zit het in het beestje: onafhankelijkheid. Ze verlangde er al zo lang naar, naar een eigen plek, het eigen ritme, niet meer moeten plooien naar ons leven.
Ze namen een beslissing, Janna en Florian, en toen ging het opeens allemaal verschrikkelijk snel. Het eerste appartement dat ze zagen, was meteen het goede. Deftig in orde, gezellig, betaalbaar ook. Toevalligerwijs heel dicht bij ons, maar dat was geen voorwaarde, meer een toevalligheid.
Ze waren er al snel geïnstalleerd, en het is er supergezellig. Ze trekken flink hunne plan: Florian gaat werken alsof hij nooit anders gedaan heeft, Janna werkt de laatste loodjes school af en ziet er stralend uit!
En bij ons was er een rotatie van kamers: Milan naar Janna haar kamer (zo is er toch leven boven ons hoofd en voelt het wat minder vreemd aan), Jens naar Milan zijn kamer, en Lies heeft nu de zolder helemaal voor zichzelve.
En zo zetten wij ook eigenlijk nogal rustig en zonder veel tralala een nieuwe stap in ons leven: kinderen die groot worden en op eigen benen gaan staan. Spannend, dat wel!
Een hele stap. Je hebt ze goed gekweekt 😉
Merci! 🙂 (beetje laat, je reactie was vreemd genoeg in de spambak beland)