Het vlot niet echt met de naailessen. Alles lag klaar vrijdag om het patroon voor de bolero te tekenen. Ik zat zelfs aan mijn bureau, papier voor me, potlood geslepen. Maar neen. Het papier is op zondagavond nog even leeg als op vrijdagochtend. Ik heb dan maar besloten ook deze les over te slaan, en volgende week te beginnen aan een volgende les.
Dat wil, edoch, niet zeggen dat ik niets gedaan heb in het weekend. Vrijdag gingen we naar Ikea (niets nieuws onder de zon alzo), en ik bracht een flinke lap stof mee. De stof op mijn zetel was namelijk oud en vuil. Daarvoor dient een wasmachine, zegt u? Welja, de stof was meerdere keren gewassen en niet meer proper te krijgen. Aldus, nieuwe stof, zaterdagvoormiddag netjes omgezoomd, en kijk, het is alsof ik een nieuwe zetel heb. Vroeger moest ik dit soort dingen aan mijn ma vragen, nu doe ik dat helemaal zelf. Nooit te oud om te leren, niewaar?
Zondag flikkerden we dan nog eens een Kindle covertje in elkaar. Nummer 3 ondertussen, en ze worden steeds beter. Oefening baart kunst, zegt men, en ik moet toegeven, dat is helemaal juist.
Het covertje is voor Lies, die voor haar verjaardag een Kindle kreeg. Ze mocht uit de bestaande voorraad stofjes kiezen, en koos voor de champignons, één van de eerste stofjes die ik kocht, en dat nog steeds niet op is. Het is een heel leuk covertje geworden.
Het tweede covertje dat ik maakte, heb ik hier nog niet getoond. Ik was (ben) er nochtans trots op. An Wauters (a woman I much admire) vroeg me een tijdje geleden of ik er eentje wou maken voor haar. Content dat ik was, mijn eerste opdracht die niet uit mijn familie kwam! An koos een stofje van Le Chien Vert, ik maakte de cover, en stuurde ‘m op. Ik was content van het resultaat, en zij ook, denk ik.
Hieronder: the making of the Kindle cover of An.
