Een week. Of bijna een week. Vorige week donderdag, zo rond de middag, besloot mijn hoofd opeens zich te gedragen.
Sedert dan is het niet constant twijfelen tussen zal ik hoofdpijn krijgen of niet? Zou het erdoor komen? Constant licht gezeur. Dat soms overging in zwaar gezeur, zwaar geschut, zware koppijn. En het gevoel dat het met die bloeddruk niet goed zat.
Bijna een week dat ik het gevoel heb een stabiel lijf te hebben.
En opeens komt de energie terug. Krijg ik dingen gedaan. Doe ik vanalles. Ruim ik op. Bak ik taart. Naai ik knopen aan broeken. Ga ik naar de winkel. Enzovoort.
Zo vreemd. En ook: ZO LEUK!
Pft, ik weet helaas zeer goed wat het is om met die constante zeurende dreiging te leven. Hier heet dat beest migraine. Af en toe probeer ik door zeer gezond en regelmatig te leven dat beest de baas te gaan. Soms lukt dat, soms niet. Ook om die reden doe ik af en toe een sapvastenkuur. Dan is het even tandenbijten, maar nadien blijft de migraine vaak ’n hele tijd weg.
Mijn beest heet ook migraine. Ik heb het opgegeven het de baas te kunnen. Ik bedoel, gezond en regelmatig leven, dat wel uiteraard. En gekende triggers vermijden. Maar voor de rest? Het is onvoorspelbaar. Grillig. Compleet niet te vertrouwen. En ik heb steeds meer het gevoel dat ik moet ondergaan, en niet moet proberen te bestrijden. Want het helpt toch niet.