Bleiten van frustratie, vandaag.
Koppijn, alweer, alweer. Meer dan de helft van mijn congé is eraan opgegaan. Tegen het eind voelde ik me goed, echt goed. Wat een opluchting, opstaan zonder koppijn, gaan slapen zonder koppijn.
Gisteren: terug beginnen werken. Gecombineerd met loeiheet, onstabiel weer. Ik hou van de zomer, maar ik kan er niet tegen. Dus, na een halve dag werken was dat lieve hoofd aan het twijfelen: koppijn, of geen koppijn? ’s Nachts: barstende koppijn. Dan sta ik op, een half uur later is het over. Maar, loeiheet, onstabiel weer. In de voormiddag twijfelt het hoofd weer, koppijn, geen koppijn?
Mijn vrije vrijdagnamiddag. Het hoofd heeft besloten. Koppijn jong, koppijn. Ik neem iets in. En ik maak fouten: ik eet niks (ach ja, ik heb ’s middags gegeten, dan moet dat toch volstaan) en ik kruip niet in mijn bed. Eén van de twee had ik moeten doen. Een uur of twee na de pijnstiller: koppijn, nog steeds koppijn. Zo van die k0ppijn waarbij je het gevoel hebt dat je hersenen te hard opzwellen, en dat ze een gat in je hoofd zoeken om eruit te kunnen. Je linkeroog. Je linkeroor. Je hebt het gevoel dat je kaak gezwollen is. Dat is ze niet. Je voelt zenuwbanen in je kaak die je anders niet voelt. Je probeert je hersenen op hun plaats te duwen. Ack.
En dan lees je de artikels over de CEO met vijf kinderen die zegt dat vrouwen fulltime moeten werken. Gelijk heeft ze. Echt, ik kan haar geen ongelijk geven. Maar ik zou begot niet weten hoe ik het moet doen. (zou Sofie trouwens al antwoorden hebben, hoe ze het moet doen?). Ik krijg het ondertussen wel gecombineerd met de kinderen hoor. Maar niet met mezelf. Ik hou het niet vol.
Ik ben niet gehandicapt. Er zijn mensen die er veel erger aan toe zijn dan ik. Maar, het frustreert me. Ik kan bleiten van miserie. Van frustratie. Dat er zoveel dingen zijn die ik wil doen. Terwijl ik hier gewoon in mijn zetel zit af te wachten tot ik weer vooruit kan. En dan denk ik, ik hoop dat het betert, in het weekend. Dat ik maandag deftig kan gaan werken. Ik heb net verlof gehad. Ik heb veel werk. Ik heb ervoor thuis gezeten, omdat ik moest rusten, omdat mijn bloeddruk te hoog was. Ik kan toch niet weer voortploeteren tot ik weer niet verder kan en weer thuis moet blijven?
Help. Fulltime werken? Ik zie het niet meteen gebeuren, neen. Ik wenste dat ik wat meer courage had, zoals sommige mensen die het toch maar flikken. But not me, nope.
(trouwens, on a side note, 20 jaar geleden bestond deeltijds werken wél)