Ik loop al een uur blij te grijnzen, want hij is gelukt, de cover voor mijn Kindle. Hoera!
Het is een verhaal van “derde keer, goede keer”.
Eerst maakte ik een zakje. En dat mislukte compleet: de rekker zat op de verkeerde plaats, en het ding was ook te klein. Nu zit de kabel van de Kindle erin.
Het tweede zakje lukte wel, ongeveer: de Kindle raakt erin, maar het is wringen, het zakje is nogal nipt. Meten Oosterlinck, meten, hoe moeilijk kan dat nu toch zijn.
Maar eigenlijk wilde ik wel iets dat er wat leuker uitzag. En kijk, wat zag mijn lodderige oog? Een custom Kindle cover, om zelf te maken! Aha! Ja! Dat wil ik, ziet er super uit!
Dus, ging ik aan het rekenen en meten. Want: die beschrijving is Amerikaans, dus in inches. Reken, reken, reken. En die beschrijving is *niet* voor een Kindle Paperwhite. Maten opgezocht, en reken, reken, reken. En laat net dat nu niet mijn sterkste kant zijn. Rustig en op het gemak dus, en alles mooi opgeschreven.
Meneertje Mertens bezorgde me een map, die aan frieten gesneden mocht worden. Milan haalde zijn cuttermes boven, en sneed de door mij getekende rechthoekjes uit. Zonder stukken van zijn vingers te snijden. (als iemand zich aangesproken voelt, laat het maar weten)
Het leek er een beetje op dat het mooie stofje, dat Janna voor mijn moederdag kocht bij Veritas, net iets te klein zou zijn. Dus kocht ik bij de Kringloopwinkel nog een rokje, waarvan ik de stof kon recupereren en gebruiken. Maar dat bleek uiteindelijk niet nodig. Ik verstevigde de stof ook nog met Vlieseline, anders leek het me een beetje dunnetjes.
Er werd flink wat gezwoegd en gezweet. Niet noodzakelijk op het in elkaar naaien zelf, want dat was echt niet moeilijk. Volgens de beschrijving is de moeilijkheidsgraad van dit zakje “intermediate”, maar dat vind ik niet. Maar op de afmetingen, daarop werd gezweet. Mijn stof was toch nogal nipt, dus werd er wat geschaafd aan de kartonnetjes. Hier een centimeter af, daar een halve centimeter af, passen en meten. Héél zuinig met de naden, waardoor één van de rekkers weer loskwam. Losprutsen, opnieuw vastnaaien, wat minder zuinig deze keer. Oef, de rekker blijft zitten, oef, het karton kan er nog in.
Maar kijk, het is gelukt. De Kindle kan erin, het spel kan dicht, het spel kan rechtop staan zodat je handsfree kan lezen, het doet wat het moet doen. Er zitten een paar afwerkingsfoutjes in, een paar kreuken teveel (die je in principe niet ziet want ze zitten achter de Kindle) en de smalste stukken karton hadden nog flink wat smaller gemogen, maar hey, ik ben content. Ik kan later nog altijd een perfecte versie maken.
