Ik vraag me soms af hoe dat allemaal gaat, daar in mijn hoofd. Dat is een vat vol liedjes. En het raarste komt eruit. Of het irritantste, dat ook. Liedjes die ik niet kan uitstaan, die zitten dan in mijn hoofd, en ik krijg die er dan niet uit. Tot mijn eigen ellende. Andere liedjes zingen, dat helpt niet. Ze moeten eruit. Vanzelf.
Zo zat ik gisteren met een liedje in mijn hoofd, het liedje dat ik van alle liedjes het aller-, aller-, aller-, ALLERIRRITANTST vind. Dit, namelijk. En ik hoop nu, slecht karakter dat ik ben, dat u dit ook niet kan uitstaan en dat het nu ook in uw hoofd zit.
Gelukkig waaide dit er ondertussen door:
En zo gaat dat hele godse dagen door in mijn hoofd. Liedje na liedje na liedje. Waar ik meestal niet om gevraagd heb, om die liedjes. Soms iets dat ik niet gehoord heb. Soms iets dat ik 2 dagen eerder gehoord heb en dat opeens komt zeuren. Soms iets dat ik bij associatie begin te zingen.