Ja, ik heb gekeken naar de afscheidsplechtigheid. Ja, ik vond het groots en lang en zeer publiek, en ik had zo mijn bedenkingen…
Zoals: waarom moeten die ‘belangrijke mensen’ pas laatst binnenkomen, en moet op hen gewacht worden? De families waren op dit moment toch het belangrijkst? (maar toch, het had allemaal zijn functie en zijn bedoeling, den ik)
Maar echt, als naïeve, simpele ziel denk ik dat die families daar wel iets aan hebben. Aan gedragen worden door een natie die mee rouwt, aan woorden van steun van de koning en de koningin, aan een burgervader die zo geraakt is, aan zoveel andere dingen… ik denk echt dat die mensen daar iets aan hebben.
Maar dat ze straks, na alle plechtigheden en afscheid, thuiskomen in een donker zwart gat, dat is en blijft zo. En dan hoop ik dat ze allemaal een vangnet hebben, dat hen verder mee helpt dragen.
Dat er veel mensen zijn die een kind verliezen, en die niet zo gedragen worden, ik denk dat die mensen dat ook beseffen. Ik kan alleen maar hopen dat dit iets losmaakt, en dat in de toekomst alle mensen die het onbeschrijfelijke meemaken, veel steun en warmte mogen krijgen.
Ik vond trouwens ook dat het allemaal behoorlijk sereen in beeld is gebracht.