Heel klein biechtje: eigenlijk heb ik een heel klein zwakje voor de ultieme kitsch die de tuinkabouter toch is. Er staat er eentje op de beginpagina van mijn oude en zeer gedateerde site (klik), ooit kreeg ik er voor nieuwjaar eentje van mijn zus (zo’n echte), ik kocht er drie kleintjes bij (allemaal met assortie tuingerief), onlangs kocht ik nog een grote (mwah niet echt groot maar toch) en een kleintje (beide kabouters van sneeuwwitje).
In De Vlasschaard schilderen de bejaarden tuinkabouters, en die staan daar mooi te wezen aan hun cafeteria. Ik wilde er net voor we verhuisden eentje meepikken, foei, maar goed, die kon toch niet in mijn fietstas, oef.
Maar nu. Dit alles. Om te zeggen dat onze oudste tuinkabouter, de authentieke, gesneuveld is. Op een betonnen boordje. Gevallen. In onze tuin. Snif. Hij ligt in stukken op het terras. Hopelijk valt hij nog te lijmen, want ik ben zeer verdrietig. Snif.