Het is maar een paar dagen geleden dat ik ongemakkelijk werd bij het lezen van een bericht, maar het overkwam me opnieuw. Bij het lezen wat er gebeurt met het zusje van Lien. Je houdt het gewoon niet voor mogelijk, dat mensen zo voor het blok gezet worden, en niet weten waar naartoe voor de zorg van een familielid dat anders is dan vele anderen. En weet je, ik zou ook zo’n mens zijn die een ‘handleiding’ schrijft, die een lijst maakt van dingen waarop gelet moet worden, juist om het dat verzorgende personeel gemakkelijker te maken, én ook de persoon waarover het gaat. Maar nee, dan ben je moeilijk en lastig. Ach. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er een goede oplossing komt, waar iedereen zich goed kan bij voelen. Want dit is schrijnend.
Lieve onbekende,
Ik ben de mama van Lien en het doet me héél veel goed dat je ook zo een handleiding zou schrijven. Ik voel me al dagen zo schuldig, zo onbegrepen.Gelukkig is Lien er voor mij want ikzelf ben nog tot weinig in staat, iedere zin die je schrijft,iedere ademhaling,ieder woord, iedere voetstap kan tegenwoordig verkeerd begrepen worden. Moeilijk leven voor een gevoelsmens als ik.
Dankjewel!
Lieve mams Jeannine,
Het doet me écht deugd dat het jou goed doet om dit te lezen. Want ik voel me zo machteloos, zo klein, te weten wat jullie doormaken, en te weten hoe weinig praktische hulp daarbij gegeven kan worden. En dan doet het me deugd dat je in mijn woorden een klein beetje troost kan vinden.
Wees maar zeker dat er nog veel mama’s zijn die zo’n brief zouden schrijven, zo’n ‘handleiding’. Mama’s die zorgen voor hun kinderen. Er zijn er die je begrijpen hoor, wees daar maar zeker van.