Ik ben blij vanavond. Ik leef een beetje op een roze wolkje. Als ik terugdenk aan eerder vanavond, dan word ik warm vanbinnen.
Waarom? Wel, we zijn naar het oudercontact geweest voor Milan. En wat we daar hoorden, maakt me warm. Hij (die schoolverlater is in het bijzonder onderwijs) doet het heel goed. Zijn meester (een crème van een meester) vindt Milan een hele fijne jongen, een plezier om in de klas te hebben. In september draaide het nog wat stroef (gesloten, dikwijls niet in orde, kortom, het draaide langs geen kanten), maar na een gesprekje bloeide Milan helemaal open. Hij werkt heel goed, doet zijn voorbereidingen thuis heel goed, is assertiever, zijn weerbaarheid begint eindelijk de goede kant uit te gaan, hij heeft een heel groot rechtvaardigheidsgevoel (zowel wat de grote wereld betreft als zijn eigen kleine wereldje), zijn punten zijn heel goed. Zijn interesse is heel groot, zijn woordenschat (ook daardoor) ook. Hij weet al heel goed wat hij later wil doen (“centrale verwarming-sanitair”, hij weet het ook heel goed te verwoorden). Zijn minpunten (vooral schrijven, en de eerder vermelde weerbaarheid en assertiviteit) kent hij zelf heel goed, en daar werkt hij ook heel bewust aan. Wat schrijven betreft krijgt hij ook hulp via ergotherapie.
En dan voel ik me fantastisch. Blij omdat het hem eindelijk zo goed gaat. Hij beseft het ook, want hij vertelde me al eerder dat hij echt geniet van dit laatste, heel leuke, jaar in zijn school.
Laat mij nog maar wat verder zweven op mijn wolkje. Het voelt goed. Zeker terugdenkend aan van waar we kwamen, ik zie me nog zitten janken bij de juf van Janna om hoe slecht het bij Milan ging. Ik ben blij!