Ik heb voor het eerst sedert een hele tijd nog eens tranen met tuiten gehuild bij het lezen van een boek. Niet eenmaal, op het eind, maar een stukje eerder ook al. Ik laat me de laatste tijd niet zo vaak in die mate meeslepen door boeken of films, ik reageer als een man: ik toon niet graag dat iets me ontroert, ik geef het niet graag toe. Maar nu was ik helemaal verkocht.
Het boek is ondertussen uit, en ik vind het jammer… het was zo mooi. Een beetje mijn eigen schuld, want het afgelopen weekeinde heb ik gelezen gelijk een idioot, ik kon maar niet stoppen. Ook niet toen ik vrijdagnacht maar niet kon slapen. Ook niet zaterdagnamiddag, toen ik uren aan een stuk gelezen heb. Zelfs tot op het toilet toe. En elk momentje tussendoor dat ik mijn boek kon vastnemen.
Zo was ik de laatste dagen helemaal ondergedompeld in de wereld van Cordelia Kenn (Dit is alles, Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn, door Aidan Chambers) een 19-jarige zwangere vrouw die een boek schrijft voor haar ongeboren baby, een boek dat ze aan haar dochter wil geven als die 16 jaar wordt. Een soort hoofdkussenboek naar het voorbeeld van illustere Japanse voorgangers. Een boek over haar leven tussen haar 15e levensjaar en nu, over haar grote liefde, haar eerste keer, haar gevoelens, de fouten die ze maakt, de meningen die ze heeft, de verschillende meisjes in haar, haar onverzettelijkheid en ook haar onzekerheid, … en zoveel meer. Hier las ik voor het eerst over dit boek, en na wat opzoekwerk wist ik dat het me wel zou bevallen. De kritieken zijn niet overal positief, maar wellicht omdat dit het eerste boek was van Aiden Chambers dat ik las, vond ik het meeslepend en heel goed geschreven. Behalve dat stuk waar verschillende verhalen lopen over de even en oneven pagina’s, dat vond ik niet zo geslaagd. Maar voor de rest… ach, grappig, ontroerend, verbazend, meeslepend, en boek dat me zal bijblijven. Ik lees de laatste tijd graag jeugdboeken.