Als je niet tegen zeuren kan, stop dan nu met lezen. Want ik ga even zagen en zeuren.
Ik ben het namelijk beu. Mijn permanente leeftijd moet zowat 22, 23 jaar zijn, schreef ik al eerder. Maar momenteel voel ik me 95. Een week ziek geweest, daarna gaan werken, maar ik voel me nog altijd slecht. Snotteren, een hoest van hier tot ginder, en moe.
Die vermoeidheid kan en zal ook met iets anders te maken hebben: ik heb pijn in mijn voet. Al drie weken lang. Permanent. Soms wat meer, soms wat minder. Als ik niet veel gestapt heb, wat minder. Als ik veel gestapt heb (en op een werk- en schooldag doe ik nu ongeveer 5 kilometer te voet), heel veel pijn. Tot nu eigenlijk, nu doet ie ook pijn als ik een dag niet veel gedaan heb. Daarstraks zijn we naar de Makro geweest, en dat ging helemaal niet lekker. Mankepoot, en ik geraak niet vooruit.
Ik had al besloten om eventueel maandag met Milan naar de dokter te gaan, afhankelijk van zijn gezondheidstoestand (nog snotteren? nog moe? ongemak aan zijn oren?). Maar nu heb ik besloten sowieso naar de dokter te gaan maandagavond, want de pijn aan die voet is niet meer te houden. Toch zeker niet met alle kilometers die ik afleg. Die permanente pijn, een mens wordt daar zo moe van.
Zo, ik ben uitgezeurd. Maar wordt ongetwijfeld vervolgd.
Moest al geweest zijn! Bij een maat van mij hebben ze na een jaar of zo ontdekt dat hij al dien tijd op een gebroken voet had rondgelopen..verzorg je!
Ach Els, je hebt gelijk, ik ben zo’n dwaze kip die altijd denkt dat het wel vanzelf zal beteren. Wel, duidelijk niet. Dus morgen met z’n tweetjes naar de huisarts (want Milan wil ook mee, die blijft maar ter plaatse trappelen). Stom eigenlijk, had ik er niet over gedacht om met Milan te gaan, dan was ik waarschijnlijk niet geweest 😳