Het kan niet waar zijn, de Music Man gaat dicht, zo las ik alhier. *slik*
Music Mania, de vroegere Music Man, was voor mij een instituut. Ik heb er fortuinen aan platen besteed. Toen ik in het middelbaar zat, ging ik zowat elke week tot om de twee weken over de middag eens naar de Music Man, van de Coupure naar de Bagattenstraat. Samen met een vriendin, met de nodige centjes op zak, en een lijstje in het hoofd. Plaatjes kopen. Of na de examens, mezelf belonen met plaatjes. The Church, The Triffids, The Chills (ja, hè, sorry, ik had iets met onze antipoden). En zoveel meer. Om dan achteraf een kop koffie te gaan drinken in de Vooruit, en ondertussen de nieuwste aanwinsten te bewonderen. Heerlijk toch, zo’n hoes ronddraaien in je handen en bekijken. Vooral als het zo’n mooie was als die van The Script of the Bridge, met leuke liner notes bij en zo.
De laatste jaren kocht ik wel vaker CD’s bij Bilbo, omdat die goedkoper is. Maar rondneuzen bij Music Mania (heb ik nooit goed over mijn lippen gekregen, het blijft Music Man in mijn hoofd) was nog steeds een plezier.
Jammer, heel jammer…
Spijtig hé. Ik beklom daar ook graag de treden op zoek naar nieuwe dingen.
Héél spijtig. Er verdwijnt hierdoor een grote hap muziek-diversiteit: 4 verdiepingen vol met een keuze aan muziek die je nergens anders vond. Bilbo vind ik ook wel goed, maar is beperkter in assortiment. Wat rest er dan nog, de grote ketens, en wat heel gespecialiseerde kleine zaakjes? Die het ook heel moeilijk hebben…
Ik ken dat gevoel, rondlopen bij Music Man was heel spannend trouwens. Ik weet niet waarom, alsof je iets deed dat niet mocht. Vooral het feit dat de gasten achter de toog compleet niet van hun neus maakten als twee tieners weer eens een uur in de winkel rondhingen om niets te kopen..
Het rondhangen op zich was daar inderdaad al een plezier. In mijn tienerjaren kenden ze me daar al een beetje, en af en toe brachten ze eens iets speciaals mee van een beurs of zo. Heel aangenaam, heel relaxed, maar tegelijk altijd spannend!