… zijn ondoorgrondelijk.
Twee weken geleden waren Mararangi en haar liefste hier, om samen eens te gaan eten. Daarna bleven ze slapen, omdat ze de dag nadien nog verdergingen naar West-Vlaanderen, om onder andere liefste’s vader te bezoeken.
’s Avonds zaten ze nog vanalles te vertellen over hem, vol warme liefde. ’t Is een koppigaard, maar een schat van een vent, zo’n beetje als de liefste van Mararangi.
Nog geen week later krijgen we bericht, dat de vader van Mararangi’s liefste plots overleden is. *slik*
Dan denk je toch, waarom? Ze hadden nog zoveel plannen, ze zagen elkaar zo graag, het was zo’n levendige man vol eigenzinnige ideeen.
Het moet een ongelooflijke klop zijn, zoiets meemaken. Daarom langs deze weg ook nog eens: Y. en Mararangi, een hele dikke knuffel van ons, we denken vaak aan jullie.
Lieve Satur9 (en Nic), wij hebben ons werkelijk ‘gedragen’ gevoeld door sommige mensen, mensen die een stukje verdriet op hun schouders hebben genomen, zodat het voor ons en vooral voor Y. wat minder zwaar was. Want het was heel moeilijk, het is heel moeilijk afscheid te moeten nemen zonder dat je afscheid kunt nemen, iemand naar zijn laatste rustplaats te moeten begeleiden terwijl je weet dat er nog zoveel plannen waren, nog zoveel dingen die gedaan moesten worden, nog zoveel woorden die moesten gezegd worden, nog zoveel …
Daarom, geniet van elke dag alsof het je laatste dag is, zie elkaar graag, zeg het ook tegen elkaar, want je weet niet of het morgen nog kan, ga nooit weg van elkaar zonder een zoen … zorg goed voor elkaar…
“Daarom, geniet van elke dag alsof het je laatste dag is, zie elkaar graag, zeg het ook tegen elkaar, want je weet niet of het morgen nog kan, ga nooit weg van elkaar zonder een zoen … zorg goed voor elkaar…”
Heel wijze woorden…