(scroll naar beneden voor meer foto’s)
Naast de verhuis van Milan en het herinrichten van het huis, liep er ook een groot naaiproject. Een project met een deadline dan nog. Ik zou een kleed naaien voor mijn collega Sophie, een kleed dat ze zal dragen tijdens een optreden van het koor Sangoma in het laatste weekend van februari. Een mooi kleed met een open rug, en met een rok waaronder Sophie een harembroek gaat dragen.
We maken een paar afspraken: Sophie koopt de stof en de fournituren, zij tekent ook het patroon over en knipt de stof. Zodat ik meteen kan beginnen naaien (en mijn rug een beetje gespaard wordt). We komen ook overeen om een proefversie te maken, want echt zeker van mezelf ben ik toch niet.
Sophie koopt punta di roma in 2 kleuren: terra cotta oranje en bordeaux. Het oranje kleed wordt de proefversie. Uiteindelijk voegen we twee patronen samen: het ene voor de mooie bovenkant, het andere voor de mooie onderkant. Het patroon McCall’s M6941 wordt overgenomen tot aan de heupen, en van patroon Simplicity 1246 nemen we de rok. Beetje spannend om de twee samen te voegen, maar ik zie het best wel zitten.
Het zorgvuldig geknipte patroon en de even zorgvuldig geknipte stukken stof komen bij mij, en ik kan aan de slag. Voor de eerste maal een patroon gebruiken is toch altijd wat zoeken en prutsen: ik maak al vrij snel fouten en het tornmesje is weer omnipresent.
Dan valt mijn frank: shit, we moeten voering hebben. Online overleg met Sophie resulteert in het bestellen van rekbare voering in bordeaux en oranje. Het pakje zal rechtstreeks bij mij geleverd worden. We zijn blij dat we vroeg (net na de kerstvakantie) begonnen zijn, zodat we niet moeten panikeren om zulke vertragingen.
De voering is erg mooi en makkelijk ik gebruik. Ik heb nog nooit eerder met rekbare voering gewerkt, maar dit gaat vlotjes. Het in elkaar zetten van de stukken in de voering in ieder geval. Bij het ineenzetten van de buitenkant en de voering sla ik helemaal in een knoop, begrijp niet veel van de uitleg, en zet het zaakje maar amateuristisch in elkaar. Maar goed, het zit in elkaar. En het is een proefversie. En aan de buitenkant zie je het niet. Voor de definitieve versie neem ik me voor het beter te doen.
De rok voer ik niet, omdat er toch een broek onder gedragen zal worden. Sophie is daar achteraf ook blij mee: een extra laag zou nogal veel geworden zijn. De panden van de rok kan ik mooi afwerken met overlock en coverlock.
Het aan elkaar zetten van het lijfje en de rok, van de twee verschillende patronen dus, gaat heel vlot. Ik knip het lijfje anderhalve centimeter onder de taille af, en zet alles aan elkaar. Piece of cake.
Sophie komt het kleed een paar keer passen, en het past wonderwel, hoewel ze toch wat bezorgd was over de maat. Maar ik ken de maten van Simplicity en McCall’s, had voorspeld dat het goed zou zijn, en krijg gelijk.
Na een pauze van een paar weken gaan we verder met de definitieve versie. Ondertussen is Milan verhuisd, hebben we een weekend niets anders gedaan dan gesleurd met meubels, maar ik wil daarna echt wel verder doen: zo vlak voor een deadline naaien is niks voor mij, ik wil tijd overhebben. Want “ik zal dat rap even doen” resulteert bij mij meestal in drama, een machine die niet meewil, draden die opstroppen, naalden die breken, stof die in mijn machine draait, enzovoort.
En eigenlijk gaat versie 2 héél vlot. Het tornmesje komt maar weinig uit het doosje. De voering gaat ineens als vanzelf: ik begrijp nauwelijks waarom dat bij de vorige versie zo’n probleem was.
Het enige probleem dat ik tegenkom is 2 stukjes die niet geknipt zijn in de voering. Ik ga op zoek naar vervangvoering, en vind na een tijd toch bordeaux voering in mijn schuiven. Alleen: rekbare voering heb ik niet, dus de schouderstukjes maak ik in niet rekbare voering. Waarbij we ervan uitgaan dat dat geen probleem zal zijn. Toch wel, uiteindelijk: bij het aan elkaar naaien van de schouders komen de stukken niet overeen in breedte. Met rekbare stof krijg je dat makkelijk goed, met niet rekbare stof is dat ietwat van een probleem. Ik ben voorlopig niet helemaal gelukkig met de schouders, maar ga nog zien wat ermee moet gebeuren.
Om te concluderen: een project waar behoorlijk wat tijd in gekropen is, een patroon waar veel werk aan is, maar het resultaat is uitermate bevredigend. Ik ben blij dat Sophie wilde investeren in een proefjurk, want de tweede versie is zoveel beter. En over enkele weken hoop ik hier wat leuke foto’s te kunnen zetten van het optreden van het koor en Sophie in haar jurk!
Voor een keer heb ik bijna alle foto’s onderaan het bericht verzameld. De kwaliteit van de foto’s laat te wensen over, allemaal de schuld van onze duistere wintermaanden.
Collier: deBATjes.
Proefversie:
Detail rug:
Definitieve versie:
