Ik probeer het bloggen weer wat meer op te nemen, en heb nog foto’s staan die mijn blog nooit haalden. Niet omdat ik ze niet goed vind, maar meer omdat ik een tijd weinig energie had om te bloggen. Er zijn nog wel wat gaatjes op de blogkalender die ik dus kan vullen met euh, plaatjes. Hehe.
Zoals de foto’s van een zonsopgang die ik maakte in Cayeux sur Mer, op 9 juni dit jaar. Het volledige album vind je hier.
Eerder al maakte ik een foto van het Blockhaus du Hourdel, we passeerden er eens met de fiets toen we op een camperplaats aan de rand van Cayeux-sur-Mer stonden. Ondertussen was er een camperplaats bijgekomen in Le Hourdel, en dat is dicht bij dat blockhaus. Ik op een vroege, veelbelovende ochtend daar naartoe dus, met mijn fietske en mijn fotogerief.
Ik had ook gehoopt er zeehonden te spotten, maar de zee was te ver weg op dat moment. Ge kunt niet alles hebben, niewaar. Ik was sowieso al content met wat ik zag.
De reflectie in het water was al heel mooi. Het was wel tricky rondlopen daar, met de grote stenen, het water en het zeer glibberige zeewier. Maar ik ben overeind gebleven.
Het mooiste moest echter nog komen. Zie je dat beetje oranje, daar in de grijze massa van de wolken? Het licht verklapt ook al dat er iets magisch staat te gebeuren.
Ja, het is de zon!
De zon stond ideaal tegenover het blockhaus, zodat ik daar een paar mooie dingen mee kon doen.
Lette je bij de allereerste foto op het cupidootje op de bunker? Kijk, dat kunnen we daar dan ook mee doen. Dat zijn zo van die dingen waar ik dan belachelijk blij om ben.
Nadat de zon definitief achter het pak wolken verdween, fietste ik nog wat verder naar de Pointe du Hourdel. Het spotten van zeehonden had ik al langer opgegeven, ik keer hier ooit wel eens terug met dat specifieke doel.
Ik maakte een foto van de vuurtoren…
…. en van de bootjes in de vissershaven. Gelukkig bleef het licht nog een tijdje mooi.
Prachtig!
Warme Winterse groet,