Zoals al te lezen was in mijn week in beeld, is Nic gisteren (vrijdag) via spoed binnengegaan in het AZ Sint-Lucas in Gent. Het verhaal.
We hadden dus een heel fijn familiefeest zondag, met een hele nest kinders. Maandag en dinsdag geen vuiltje aan de lucht, maar de nacht van dinsdag op woensdag werd ik rond 4u30 wakker van Nic die naast me lag te klappertanden en te beven van de kou, hij kon nauwelijks praten. Verwarming beneden aangezet, en na een half uurtje verkaste hij naar daar in de hoop nog wat verder te kunnen slapen.
Dat lukte ook, en toen ik beneden kwam, trof ik een slapende echtgenoot die nergens wakker van werd. Toen hij na een tijdje wakker werd, vond hij het niet nodig om een dokter te bellen. Eetlust had hij niet, hij wilde alleen slapen. Voelde zich algemeen mottig, had af en toe hoofdpijn, niet al te veel koorts (hm, de batterijen van onze thermometer zijn plat en we hebben zo geen batterijen meer, soit, zonder gaat ook wel). Ik verzet de afspraak die ik voor mezelf had bij de huisarts, en zeg het voorlezen bij Otto in de klas af. Gelukkig kan andere oma daarvoor inspringen. Nic heeft zowat de hele dag geslapen. Maximum twee uur wakker geweest.
Weer beneden geslapen omdat de temperatuur daar beter te regelen valt. Ik sta op en tref een echtgenoot die zich nog slechter voelt dan de vorige dag. Hij heeft ook diarree, en is flauwgevallen toen hij terugkwam van het toilet. Hij heeft dat eerder al gehad en voelde het aankomen, en is op de mat gaan liggen om flauw te vallen. Hij mompelt iets van “geen dokter”, maar ik bel toch de dokter, een huisarts uit Waarschoot die hier al eerder kwam. Nic had in de namiddag normaal gezien een afspraak bij de chirurg voor een nieuwe biopsie. Ik bel naar het secretariaat van hematologie om te melden dat hij ziek is en dat hij niet kan komen. Ik vraag ook om Nic zijn symptomen door te geven aan de hematologe, zodat ze op de hoogte is. Ik spreek af met het secretariaat dat ik hen op de hoogte hou van het verdict van de huisarts. Bij mij begint het idee te groeien dat hij een longontsteking heeft, ik zoek de symptomen op en die komen perfect overeen.
De huisarts komt tegen 2u langs, en kan eigenlijk weinig vinden. Hij prikt wel bloed, en morgen mag ik tegen 9u bellen voor de uitslag. Dan is al duidelijk dat er met Nic geen conversatie meer te voeren valt, het meeste gaat langs hem heen. Ik ga medicatie halen tegen de diarree en koop onderweg ook batterijtjes. Nic slaapt en slaapt en slaapt. En ik maak me steeds meer zorgen. Hij wil bijna niks meer eten, af en toe gaat er eens een mandarijntje in, maar verder wil hij niet veel. Gelukkig drinkt hij nog wel voldoende. Hij slaapt nog meer dan de dag voordien.
Vrijdag krijg ik rond 9u30 de Waarschootse huisarts te pakken, die meldt dat zijn ontstekingswaarden “veel te hoog” zijn. Drie weken geleden nog 7, nu 159. Maar ja, hij wil hem toch nog eens zien, en zegt dat hij nog eens gaat langskomen. Ik wacht om het secretariaat van hematologie op de hoogte te houden tot hij geweest is, maar tegen 10u bellen ze zelf. De hematologe wilde op de hoogte gehouden worden, en we spreken af dat ik terugbel als de huisarts geweest is. Tegen de middag nog geen huisarts gezien, maar dan belt de hematologe zelf. En zegt dat hij toch beter gewoon naar spoed komt en zo binnengaat in het ziekenhuis, volgens haar zal het alleen maar erger worden en ik weet dat ze gelijk heeft. Ik spreek af met Janna, die al stand-by was, en bel de huisarts af. Een uur later zijn we op spoed. Waar we héél snel binnen kunnen, bij een norse spoedverpleegkundige belanden, vandaar via een bitch van een, ik weet het niet, transportmens of verpleegkundige of zorgkundige, al stappend mee moeten naar een kamer naar boven. Er was gezegd met rolstoel, hadden we allebei gehoord, maar zij houdt bij hoog en laag vol dat dat niet moest, en vertrekt met stevige tred. “Het is niet ver”, zegt ze, maar voor een halfdode mens die op zijn adem trapt en op zijn sokken loopt, is het belachelijk ver. Mijn emmertje loopt over en ik ben even onbeschoft als zij is, maar ze houdt voet bij stuk en blijft zeggen dat ze gelijk heeft. Bitch. De stoom komt uit mijn oren als we op de kamer van acute zorg zijn, maar dan treedt de trein der traagheid in en kan de stoom evaporeren. Soit.
Na een hele namiddag met vanalles en veel wachten, bloedafname, thoraxfoto (duurt een eeuwigheid), bloedgasbepaling (die niet goed lukt en die pijnlijker lijkt dan de beenmergpunctie een paar maanden geleden), echo (duurt een nog langere eeuwigheid, ondertussen is het al na 6u), staat vast dat het inderdaad een longontsteking is, en wordt na een nog klein misverstandje de behandeling met breedspectrumantibiotica opgestart. We verhuizen naar een gewone kamer, na nog eens een fout in transportmiddel. Nu wel rolstoel, maar het had bed moeten zijn, want Nic is ondertussen zo slecht dat hij zitten niet meer ziet, euh, zitten. Deze transportdame houdt even kordaat voet bij stuk als de vorige, maar is wel veel vriendelijker. Kort na aankomst op de kamer vertrek ik.
De dag nadien krijg ik onverwacht bericht van Nic dat het al wat beter gaat. Staat ondertussen vast dat de longontsteking bacterieel is en de specifieke antibiotica zijn opgestart. Kort na de middag ga ik bij hem. Hij is weer aanspreekbaar en kan met het nodige hoesten een gesprek voeren. Ik ben blij dat hij zich weer in onze wereld bevindt, en opgelucht dat het de goede kant uitgaat, want de laatste dagen waren behoorlijk stressy. En zot ook hoe snel het achteruit kan gaan met de gezondheid. De longontsteking heeft, buiten de lagere weerstand natuurlijk waardoor hij vatbaarder is, verder niet te maken met zijn eerdere klachten.
Hij ligt op interne als vorige keer, maar andere verdieping en ander uitzicht, op de mooie mural. De eetlust is ondertussen terug en hij vindt echt alles lekker wat hem voorgeschoteld wordt. Hij schuifelt rond in de kamer, en eet aan tafel. Het is enerzijds een spectaculaire vooruitgang, maar anderzijds weten we ook dat het herstel er eentje van lange adem wordt. En voorlopig vragen we ook nog niet wanneer hij naar huis mag. Dat is voor later.
Hoe snel kan het inderdaad gaan. Hopelijk gaat het rap veel beter en houden ze het lomp personeel daar thuis.
Het lomp personeel bevond zich op spoed, daarna zijn we alleen maar lieve en vriendelijke mensen tegengekomen.
Zo snel achteruitgegaan dat is om schrik van het hebben! Blij te horen dat het nú stilletjes beter gaat. Lazt hem het zo houden en iedere dag wat beter. En vriendelijke mensen rond hem. Heel veel lieve groeten.
Het kan héél hard achteruit gaan, maar het herstel gaat zo hard niet, jammer genoeg. Op de afdeling is het personeel gelukkig wel heel vriendelijk.
Wat een schrik en wat een stress. Beterschap en sterkte gewenst, ook voor jou!
Dankjewel Wilma 🙂
Wat een angstige dagen hebben jullie weer beleefd. Gelukkig gaat het nu weer wat beter en wordt hij hopelijk verzorgd door wat vriendelijker mensen.
Ja. Op de afdeling zijn ze vriendelijk als vanouds. Het was alleen op spoed dat het niet lekker liep.
Ik zou ook ontploffen denk ik wanneer ik onheus behandeld wordt en je tegelijk weet dat je niet anders kan dan volgen omdat je afhankelijk bent van de zorgen. Heel veel sterkte en laat het maar blijvend en snel de goede kant uitgaan.
Dankje! En het gaat ook allemaal zo snel dat je nauwelijks kan reageren, want ondertussen is die al een gang verder. Maar op de afdeling nu gaat het allemaal goed, lieve en vriendelijke mensen.
Niet te begrijpen dat personeel in de ‘zorg’ niet vriendelijk en meer behulpzaam is…. Goed dat de antibiotica aanslaat en hopelijk herstelt hij snel. Goede moed voor jullie samen.
Gelukkig was het alleen op spoed, en wordt hij nu omringd door vriendelijke en lieve mensen. Het herstel wordt er eentje van lange adem, vrees ik. Het kan heel snel achteruit gaan, maar vooruit, da’s wat anders.
Als het ineens zo snel achteruit gaat, zou ik ook geschrokken zijn. Fijn dat er intussen een diagnose is gesteld en dat hij m.b.v. medicatie weer aardig opgekrabbeld is. Sterkte verder.
Dankjewel Jan.
Wat een stress en ellende zeg. Erg adequaat lijkt er medisch ook niet gehandeld te zijn, maar gelukkig later in het ziekenhuis wel. Ik wens Nic een spoedig herstel en voor jullie beiden meer rust.
Nee, en ik trek daaruit mijn conclusies. Nu op de afdeling gaat alles ook veel beter. Dankjewel Peter.
Ach, ik schrok me hier toch een hoedje. Longontsteking is zo verraderlijk; het kan in een paar uur helemaal verkeerd gaan. Gelukkig slaat de medicatie snel aan en zie je hem met de dag beter worden — dat is echt een opluchting.
En wat die bitchen betreft: zulke mensen horen niet in een ziekenhuis rond te lopen. Het is triest dat men zo met zieke patiënten en ongeruste familie omgaat. Waar moet dat toch heen?
Vorige keer op spoed was een goede ervaring met mensen die begaan waren, dit was toch wel een stuk minder. Gelukkig was de verpleger wel vriendelijk en zacht.
Wat is dat schrikken zeg! Gelukkig het ergste nu voorbij en kan hij beginnen herstellen. Ik zag het vorige winter bij een collega ook, met een longontsteking kan het snel gaan he.
Het kan héél snel gaan. Ben ervan geschrokken.
Keep looking forward! 💪💪💪🍀🍀🍀
Dankjewel Bjorn. Ik ken jouw naam van GLS hè?
Zo heftig wat jullie meemaken weer. Wat ongelooflijk sterk en standvastig heb je gehandeld door iedereen en alles in te schakelen etc. Fijn dat hij weer opknapt. Zorg goed voor jezelf ook want het is niet niks allemaal
Dankjewel voor het compliment Dorothé. Vandaag ben ik thuis, net in het kader van die “zelfzorg”.
Het ging héél snel achteruit maar gelukkig ook weer héél snel vooruit! Verschrikkelijk om hem in zo korte tijd zo af te zien takelen, dat moet heel angstig geweest zijn. Voorlopig moet je hem flink vertroetelen denk ik. 😉
Dat doe ik, en dat doen ze in het ziekenhuis ook 🙂 Het herstel zal een werkje van lange adem en veel geduld worden, denk ik.
Vooral gedukld is vaak een probleem.
Wow, ik had geen idee dat een mens zo snel zo hard achteruit kon gaan. Dat is wel heel hard verschieten zeg. Gelukkig heb je doordacht gehandeld he. Stel je voor dat je zoiets voor hebt als mens die alleen woont, je mag er toch niet aan denken he. Heel veel beterschap aan Nic, hopelijk schotelen ze hem daar veel lekker eten voor 😉
Ja da’s juist hè, hoe doe je dat als je alleen bent, want je denkt ook niet bepaald heel helder meer. Het was echt wel beangstigend. En ja, hij vindt het eten daar lekker, dus da’s wel een lichtpuntje 🙂
Gelukkig helpen de medicijnen! Jammer dat er niet adequater door de huisarts gereageerd werd, dat had al een hoop ellende en angst bespaard. En dan ook nog eens onvriendelijk personeel in het ziekenhuis… stel dat het hun eigen vader of moeder geweest was, hadden ze dan ook zo gedaan? Ik kan daar ook nooit goed tegen. Ze weten dat je op dat moment afhankelijk van ze bent en het is niet goed dat ze zo ongevoelig met hun patiënten omgaan.
Beterschap voor Nic en een hele dikke knuffel voor jou xxx
Dankjewel Mevrouw W. 🙂
We zijn het eigenlijk niet gewoon in dat ziekenhuis, onvriendelijk personeel. Gelukkig zijn ze op de afdeling allemaal vriendelijk en lief en behulpzaam.
We hadden minstens een dag eerder in het ziekenhuis moeten zijn. Ik vind de huisarts een oen, maar te zijner verdediging kent hij ons ook niet goed. Onze vaste huisarts kent ons door en door, vooral mij eigenlijk, en die weet dat als ik iets zeg, hij mag aannemen dat het klopt. Maar ja.
Ik ga op zoek naar een goede huisarts hier in Lievegem.
Gelezen met ingehouden adem en kippenvel van jullie akelige nieuws. Tonnen beterschap gewenst Nic!!! Én vanaf nu alleen vriendelijke verpleegsters! Dat het vanaf nu alleen maar de goede kant mag opgaan en jullie in rustiger vaarwater terecht komen, want wat een bezorgdheid en stress allemaal…
Dankjewel Trisje <3
Heftig, Veel beterschap gewenst aan Nic
Oh gosh, wat een stresstocht weer!
Amaai dat was als lezer zelfs al angstaanjagend, ik kan me niet voorstellen hoe dat voor u moet geweest zijn. En er dan toch nog aan denken om alles af te bellen enzo, zot hoe helder een mens kan zijn in zo’n crisismomenten he. Ge doet dat geweldig!!
Dankjewel Nina, fijn om te lezen 🙂