Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
We beginnen de dag in Calais goed met een mooie zonsopgang, gezien vanuit mijn room with a view.
When in France, act like the French.
Rond de middag vertrekken we met Leslie en Dirk voor een wandeling richting Calais, alwaar we ook iets willen zoeken om te eten.
Leslie en ik hadden vorig jaar een soort weddenschap afgesloten over zoveel mogelijk vuurtorens fotograferen. Ik denk dat ik die weddenschap dit jaar eens serieus ga beginnen nemen (alhoewel, in onze zomervakantie gaan we niet veel vuurtorens zien, hm). De vuurtoren van Calais.
Kader.
Calais is echt wel al het begin van de Opaalkust.
Er trippelt een mooi vogeltje rond op de kaai. Google Lens zegt steenloper, maar ik ken er niks van, dus ge moogt mij altijd corrigeren.
Gedenkteken. Ik dacht dat het met de oorlog te maken had, gezien de vele referenties aan de oorlog vlakbij. Blijkt toch de voor de verdwenen schippers te zijn: le Stèle Calvaire des Marins Disparus.
En dan is het tijd om te eten.
Tijdens de wandeling terug naar de camperplaats, zien we een troepje steenlopers niet al te reglementair, noch gedisciplineerd de weg oversteken.
We keren langs de dijk terug.
Koud? Hell yes, very koud!
Als we met de vriendjes weg zijn, staan we zelf ook eens op de foto.
Zondagvoormiddag trotseren Meneertje Mertens en ik de kou nog eens. Hij had op de kaart een militair kerkhof gezien, en daar willen we eens naartoe. Niet langs de zee, en dat scheelt toch wel qua temperatuur. Het is vooral de wind die ijzig koud is.
We staan voor een gesloten hek.
Foto door het hek heen.
Wat speurwerk op de telefoon leert ons dat dit militair kerkhof bij een burgerkerkhof behoort, en dat er nog een andere ingang is. Daar gaan we nog eens kijken, vooraleer we het opgeven. En daar hebben we meer geluk.
We zien veel graven van Belgen, maar uiteindelijk blijkt dat er Belgen, Fransen en Duitsers begraven liggen. En ook een paar Senegalese soldaten.
Op het internet vond ik le Carré Militaire du Cimetière Nord de Calais, maar er zijn ook veel bronnen die verwijzen naar le Carré militaire belge du cimetière Nord de Calais.
We keren terug naar de camperplaats, en houden ons nog wat in stilte bezig tot we rond 16u terug naar huis vertrekken.
Het was weer een zeer fijn weekend met Leslie en Dirk. De enige constante is dat we samen aperitieven, en al de rest is geheel vrijblijvend. Hebben we zin om samen te wandelen en iets te eten? Dan doen we dat. Hebben we geen zin om iets te doen? Dan kan dat ook. Heel aangenaam. We spreken meteen af voor een volgend weekend.
Bijna thuis zijn we nog getuige van een mooie zonsondergang.
Een beetje kapot van een drukke week vorige week, blijf ik de eerste dagen van de week gewoon thuis. Geen afspraken, geen kleinkindjes, ook niet naaien, niet fietsen, niet wandelen… gewoon thuis rondlummelen, wat huishouden doen, wat foto’s in orde zetten, Netflixen, breien. En of het deugd doet.
Donderdag heb ik een afpsraak bij de psychologe. Die is dus van Waarschoot naar Gentbrugge verhuisd. De eerste afspraak daar liep al niet vlot wegens de sneeuw, en ook deze keer draait het compleet de soep in. Ik denk: ik probeer eens de tram in plaats van te voet te gaan, misschien lukt het dan beter om op tijd te zijn. Ik ontdek wat voor mij met stip de klotigste tramhalte van Gent is: P+R Gentbrugge. Vlak onder het viaduct van de E17, midden op een zeer druk kruispunt (mij allemaal niet onbekend wegens 30 jaar daar in de omgeving gewoond te hebben, maar hier was ik nooit eerder te voet). Voor wie het hier niet kent: het beruchte brokkelviaduct van Gentbrugge.
Blijkt dan dat ik kan fluiten naar een tram:
Vorige keer ploeterde ik moedig door om nog een half uur van mijn sessie bij de psychologe over te hebben, deze keer geef ik het moedeloos op, heb een kleine meltdown en neem de trein terug naar huis. En nog dit terzijde: onderweg heb ik twee keer de nagel van mijn wijsvinger omgekreukt en is die ingescheurd, loop ik net niet tegen de deur van het treincompartiment aan, wat op gegniffel achter mij onthaald wordt, en de trein terug heeft een kwartier vertraging. Heb ik het helemaal gehad? Oh jawel. Gelukkig is de psychologe begrijpend. Je zou kunnen zeggen dat dat haar job is, maar voor haar is het ook inkomstenderving hè.
Vrijdag is het weer OK, en ga ik mijn treintje fotograferen. Als ik ter plaatse ben, valt me in dat het maar best is dat ik het nu doe, want ze gaan staken en god weet of ons treintje regelmatig gaat rijden. Foto van het treintje is voor volgende week.
Wat een tegenvaller met dat OV. Fijn dat de Franse kust, op het weer na, zo goed bevalt.Ik hoop de vuurtoren van Calais dit jaar zelf te aanschouwen.
Tja, OV is overal ellende, maar gelukkig doen jullie het meest met eigen vervoer. 😉
Ja, dat viaduct ken ik ook goed, ik rij er zowat wekelijks wanneer ik naar mijn dochter ga. Vreselijk punt daar.
En wat een ellende met het openbaar vervoer.
Ik ben online al op zoek gegaan naar het graf van mijn moeder haar neef (en zijn echtgenote). Ze kwamen om tijdens een bombardement op een kasteeltje in Boulogne. Mijn moeder vertelde dat ze vermoedelijk in Calais of Duinkerke werden begraven omdat zij daar vandaan kwam. Dus jouw stukje hierover intrigeerde me wel.