Een 30-day song challenge die ik in 30 weken ga doen. Elke week een mooi liedje dus. En avant!
Het tegenovergestelde van vorige week. Een nummer waar je triest van wordt. Ik ben al lang een grote liefhebber van the Triffids, en luister er de laatste tijd ook wel vaak naar. Onlangs luisterde ik naar New Year’s Greetings, een nummer dat ik altijd al prachtig vond. Dat een schoolvoorbeeld is van de beschrijvende lyrics van Dave McComb, als het nummer zich ontvouwt, kan je je er helemaal in inleven en bij voorstellen hoe het eruit ziet. Met altijd dat licht exotische van de oudejaarsperiode in de zomer, aan de andere kant van de wereld. McComb is ondertussen al lang niet meer onder ons, het nummer is uitermate melancholisch en opeens, toen ik een paar weken geleden zat te luisteren, werd ik volledig overspoeld door die melancholie en tristesse, en zat ik tranen met tuiten te huilen. Tegelijk triest, maar ook heel mooi.
Mooi nummer, kende ik nog niet!
Eerste nummers die bij “triest” of “melancholisch” in mij opkomen zijn Hope there’s someone van Anthony & the Johnsons en Enter One van Sol Seppy.
Als je the Triffids niet kent: worth checking out.
Anthony & the Johnsons: kende ik ook niet. Da’s echt wel zo “bam” als het nummer begint. Mooi.
Sol Seppy: kende ik ook niet. Wat mooi!
Ja he! Sol Seppy heb ik leren kennen via de animatieserie Final Space (die eigenlijk vooral grappig is, maar wel veel goede muziek gebruikt, waaronder dus dit in een triestigere scène); was zo een van die nummers waar ik onmiddellijk van wilde weten van wie het was 🙂
Ik heb ondertussen al wat meer geluisterd. Erg mooi. Dank voor de tip 🙂
tiens, dat ken ik absoluut niet, maar zo triest vind ik het niet. Beetje melancholisch wel. Nu ja, zo’n dingen liggen vaak bij elkaar. Mijn chill, relax playlist bevat ook in feite al mijn “triestige” songs.
Zo heb ik ooit eens echt zitten blijten bij Zeg me dat het niet zo is van Frank Boeijen maar doorgaans vind ik dat gewoon een keigoeie song. En zo heb ik er wel vele
Wat ik zeer aangrijpend vind, maar dat komt door de begrafenis van mijn vader is het Ave Maria van Caccini en het Kyrie uit de Messa die Gloria van Puccini. Adembenemend mooi maar nu zo gelinkt aan het afscheid voor mij.
Inderdaad, echt triest klinkt dit nummer niet, maar ik word er wel triest van. Maar zoals je zegt, het is eerder melancholisch.
Het eerste nummer wat altijd bij me opkomt als een triest nummer, is Marian van de Sisters of Mercy. Dat kon me vroeger echt compleet vloeren, en het is één van de weinige nummers die ik daarom na een tijd toch probeerde te vermijden. Maar ik denk dat ik dat hier wel al eerder gezegd heb, en ik wilde een beetje van de eerder geëffende paden afwijken.