Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
In 1986 kocht ik na de examens Seance van the Church en Born Sandy Devotional (review in de Humo door Stijn Meuris, lezen, kindjes!) van the Triffids. Als ik de eerste, uitgeklede tonen van Seance hoor, word ik weer teruggekatapulteerd naar warm zomerweer, en mijn donkere kamer in mijn ouderlijk huis met gesloten rolluiken tegen de hitte.
Seance was moeilijker te verteren voor mij, maar deze Born Sandy Devotional sloeg in als een bom. Wat was me dat een prachtige plaat.
De opener kon niet meer met de deur in huis vallen dan dit (ik herinner me nog de verbazing toen ik de plaat de allereerste keer oplegde en die meteen zo openbarstte):
Even beeldend en desolate landschappen oproepend als de prachtige single Wide Open Road:
Het meisje Jill Birt zong ook, een verontrustende tekst gezongen door een kwetsbaar stemmetje:
I packed my bag
Left a note on the fridge
And I drove off the end of the Tarrilup Bridge
Hét prijsnummer is en blijft Stolen Property, een typisch Triffids-epos dat opbouwt van heel rustig naar stormachtig.
Waarna we met Tender Is the Night (The Long Fidelity), F. Scott Fitzgerald en een zachtjes fluisterende Jill Birt de nacht ingaan.