Er werd hier niet genaaid dit weekend, en ook niet geblogd. En ook niet gestapt en ook niet gefietst (daar was het het weer niet naar, alhoewel andere flinkerds vonden van wel).
Neen, hier werd verhuisd. En gesleurd en verzet en getrokken en gesleept. En stof gevreten. En gekuist.
Want er is weer een vogeltje het nest uitgevlogen. Milan en zijn vriendin Sara wonen nu samen, in een appartement in wat ik graag Schellebellywood noem. En anders spreek ik Schellebelle zo plat mogelijk uit. We hopen dat Milan en Sara heel gelukkig gaan zijn in hun nieuwe stulpje, en dat ze genieten van het samen zijn.
Weer een kind minder in huis dus, en de plannen lagen al lang klaar. De zetels zijn al 2 weken besteld, we trokken naar Ikea om een tafel en nog een zetel met voetbankje, en togen aan de slag. Het huis was chaotisch, bij momenten zag het er deftig uit, om daarna weer vol te staan met gerief. We zijn niet klaar, en we gaan de komende week nog veel moeten doen.
Om deze berg gerief op te ruimen bijvoorbeeld:
Wat vroeger Milan zijn kamer was, ziet er toch wel al netjes uit:
Maar er is nog wat werk aan. Dus zal hier weinig geblogd, maar veel gewerkt worden. In alle stilte.
Nog een kleine anekdote: toen Milan een laatste keer spullen kwam ophalen, was zijn vriend Kâmil er ook bij. Na nog een babbeltje zei Milan: “We gaan eens vertrekken”. Waarop Kâmil tegen Milan: “Moet jij nu niets zeggen tegen je mama? Zo van: Bedankt voor alles mama? Ik ga je missen mama? Bedankt voor al die jaren mama?”. Schat van een jongen, die Kâmil 🙂