Zowat iedere keer dat ik op de site van De Morgen of deredactie kijk, is het dodenaantal door de cycloon in Myanmar gestegen. 350, 2000, 4000, 10000, 220000… ellende.
De rechtszaak Fourniret, de Oostenrijkse pervert Fritzl… ellende.
En ik laat het allemaal over me heenglijden. Veel vrouwen worden gevoeliger aan dit soort ellende als ze kinderen krijgen. Ze kunnen zich heel goed invoelen, hoe het zou zijn must het hun kind overkomen. Ik heb het ook een tijd gehad… ik herinner me dat ik met mijn baby op schoot naar de begrafenis van Julie en Melissa zat te kijken, en de tranen niet kon tegenhouden.
Maar ergens is dat gestopt. Ben ik me beginnen afsluiten voor al die ellende. Het raakt me niet meer, omdat ik niet meer wíl dat het me raakt. Omdat ik er niet dieper over wil nadenken. Omdat ik me ervoor wil afsluiten. Is dat erg? Ik weet het niet. Er wel over nadenken en me er wel door laten raken, vreet energie. Energie die ik niet op overschot heb. En ik kan er toch niets aan verhelpen. Egoïstisch, ja. Uit zelfbehoud.