’t Is hier weer stilletjes de laatste dagen. Niet zoveel positiefs om over te schrijven, in de persoonlijke sfeer dan, en dan doe ik dat maar liever niet. Negatief in de zin van situaties met de kinderen die me soms de strot uithangen maar die geen nadere toelichting hoeven. Moe zijn. Hoofdpijn hebben. Me vervelen op het werk (ssjjjjjjt!). Dokters- en tandartsbezoeken tot in het oneindige. Daar weid ik allemaal liever niet over uit.
Maar natuurlijk zijn er ook positieve dingen. Dat Milan zijn tandhistorie goed lijkt af te lopen. Aangenaam was het niet voor hem dit weekeinde, maar hij heeft zich kranig gedragen, en het ergste is nu wel achter de rug. Maandag nog een controle, en dan is het finito. Flinke jongen. Dat Milan vandaag weer een stapje vooruit gezet heeft door alleen (in het doorgaan wel met zus en vriendin) naar de Game Mania te gaan (en in het terugkeren wel met telefonische ondersteuning van ondergetekende). Weer wat verder in de richting onafhankelijkheid. Dat we vanavond een lekker potje… nee wacht, een lekker bakkie friet gaan eten. Dat we een rustig weekeinde in het verschiet hebben.
Maar verder is de inspiratie ver te zoeken. Tot die opeens weer ploep als de scheuten van de varen in de tuin tevoorschijn zal schieten.