Weken heb ik ernaar uitgekeken, naar de vakantie. En ’t was al fijn. Ik heb al genoten, van niet naar school te moeten ’s morgens, van maandag en donderdag zonder judo-rush, van geen huiswerk, van niet vroeg hoeven opstaan… heerlijk. De kinderen genieten er ook met volle teugen van. Niets moeten, lekker lummelen, feesten… meer moet dat niet zijn.
Vandaag dan vertrokken ze naar hun andere huis, naar respectievelijk de mama en de papa. Twee waren er al op logement bij meme en opa en gingen van daar naar mama, de andere twee werden deze namiddag opgepikt. Vroeger dan verwacht, en dan nóg eens vroeger dan verwacht, waardoor het een chaotische spurt werd, en ik hier wat verweesd achterbleef. Want zo vind ik het niet echt fijn, als we moeten spurten en lopen. En twee uur later had ik al een verdrietige jongen aan de lijn, hij was zijn nieuwsjaarbrief vergeten. Maar dankzij internet kon dat toch netjes opgelost worden.
En nu kunnen we dus genieten van 8 dagen zonder kinderen. Ook daar keek ik al een tijdje naar uit. Nu moet even écht niets, vooral omdat we ook wat verlofdagen geregeld hebben. Ik moet er nog wat aan wennen, aan dat idee van niets te moeten, maar dat komt dik in orde.