Na de weemoed die ik gisterenochtend voelde, kwam het er nog met bakken bij.
’s Ochtends bij de slager, wachtend op een broodje, hoorde ik voor de zoveelste keer Monsoon van Tokio Hotel. Voor de zoveelste keer: Janna draait alles van Tokio Hotel grijs, en je kan de radio niet opzetten of je hoort ze ook wel, meestal met Monsoon. Mooi liedje vind ik, en telkens weer vraag ik me af hoe een stel jonge kereltjes (dat Janna hier meeleest, weerhoudt me ervan om ze snotneuzen te noemen) zoveel weemoed in dat mooie brugje in Monsoon geperst krijgt.
’s Avonds heb ik me dan zelf nog een portie weemoed aangedaan. De DVD Farewell to the World van Crowded House bekeken, en nog maar eens een beetje triest geworden bij de voortijdige dood van Paul Hester. De man was een fantastische drummer, een grappige clown, maar ook een triestige clown. Een beetje weemoedig genoten dus.