Milan vertrekt om 7u naar school, met de bus. Dat is vroeg, heel vroeg. Meestal lukt ons dat best, maar als hij zich niet lekker voelt, is dat toch een probleem. Vanmorgen stond hij, gekleed en wel, te wenen. Hij had zo’n barstende hoofdpijn. Hm. Dafalgan gegeven, en het even aangekeken. Tien minuten later was er weinig beterschap. En dan wordt het moeilijk: moest hij nog een half uurtje langer kunnen thuisblijven, dan zou ik makkelijker kunnen evalueren of hij beter wordt of niet. Nu kan dat niet. En dan heb ik maar besloten van hem thuis te houden. En voorlopig beklaag ik me die beslissing nog niet: hij zag rond half acht nog steeds zo wit als het spookje Casper, en is naar zijn bed getrokken.
Even bellen naar school en naar de baas, want ik blijf ook thuis. Een dagje sociaal verlof, of later inhalen, dat zie ik nog wel.