Ik heb de gewoonte aangenomen om me in slaap te lezen in bed. Na jaren van problemen om in slaap te geraken, bleek dit de beste oplossing. Lezen tot ik mijn ogen niet meer kan openhouden. Wat nu minder gevaarlijk is dan in mijn tienerjaren: toen bleef ik tot een gat in de nacht doorlezen, nu vallen mijn ogen toe na een kwartier, een half uur tot maximum een uur, een enkele uitzondering daargelaten.
De kinesist waar ik een aantal jaar geleden bij in behandeling was, vond dat maar niks. Dat was het ene probleem oplossen met een ander, een afhankelijkheid. De neuroloog vond dat kwatsch, als het het slapen bevorderde, dan was dat goed, want slapen is o zo belangrijk.
En ik geef de neuroloog gelijk. Alhoewel ik af en toe ga twijfelen. Dinsdagavond zijn we weer eens schaamtelijk in slaap gevallen in de zetel. Filmpje kijken, oogjes die niet willen openblijven, nog even wakkerworden maar geen courage om naar bed te verhuizen, en uiteindelijk om 2u wakker en dan toch verhuizen. Oeps. Met lichte hoofdpijn, en heel moe. Mijn boek was ik beneden vergeten, maar goed, ik dacht dat het wel zou lukken. Nee dus, het was wel gezellig warm zo dicht bij mijn ventje, maar slapen lukte niet. Ahum. Naar beneden, poedertje innemen, boekje meenemen, en nog een kwartiertje lezen om dan toch in slaap te vallen. Ben ik dan toch afhankelijk van dat lezen? Een verslaving erbij?
Het lijkt me in ieder geval geen ongezonde verslaving.