Het verhaal op volume12 deed me terugdenken aan de tijd waarin we ieder jaar met Janna in het ziekenhuis zaten. En die resulteerde in wat voor mij nog steeds de meest ontroerende foto’s van Janna ooit zijn.
Toen ze net geen 4 was, werd ze de eerste keer geopereerd. In de ‘Bond Moyson’, ze had een liesbreuk en tegelijkertijd werd een klier uit haar hals weggehaald die daar al een hele tijd zat te zitten, om te zien of die goedaardig was. De operatie was uiteindelijk zwaarder dan verwacht, en behoorlijk stresserend. Het duurde uren voor ze terug was uit de OK, ik heb toen ongelooflijk gestresst.
Een jaar nadien werd ze geopereerd aan haar oogjes, in het Sint-Vincentius. Haar linkeroog keek naar binnen. Tot 6 weken na de operatie zag alles er perfect uit, tot bleek dat er een overcorrectie was opgetreden, haar rechteroog keek toen teveel naar buiten. Het ontwaken uit de narcose was toen nogal traumatisch, ze was in paniek, brulde haar longen uit (ik herkende haar zelfs niet toen ik aan de deur van de recovery stond te wachten), we moesten haar met twee weerhouden om in haar ogen te wrijven. Tot overmaat van ramp was er wat verder op de recovery een vrouw die maar niet uit narcose kwam, en was er daar ook paniek. Brrrrr.
Een jaar nadien werden haar oogjes nog eens gecorrigeerd, in het UZ nu. Van deze operatie herinner ik me vooral de rit door de ondergrondse gangen, en het moment dat ze uit haar bed moest, en aan de hand van de anesthesist naar de OK moest stappen. Dat kleine kind zien wegstappen met de man die uiteindelijk toch ook haar leven in handen heeft… het staat op mijn netvlies geëtst.
Maar goed, ondertussen is dat kleintje een mooi meisje van bijna dertien, en ligt dit allemaal ver in het verleden. Al die medische problemen hebben van haar een sterker kind gemaakt.
En deze foto’s, genomen in de kamer in het UZ, toen ze nog lag te slapen na de operatie, ontroeren me nog iedere keer als ik ze zie.
